ન્યૂઝ ઓફ ગાંધીનગર સાહિત્ય વિભાગ મા આપણા વિજેતાઓ નું સ્વાગત છે.પદ્ય વિભાગ
૧)। ગઝલ/મળતો નથી..
મને હું એટલો સદ્ધર હજી મળતો નથી,તમારા ‘કેમ છો?’નો ઉત્તર હજી મળતો નથી.
બધી વાતો બરાબર છે, પણ તમારા પ્રેમનો -પુરાવો જોઇએ એ નક્કર હજી મળતો નથી.
કરીને કાંકરીચાળો એ ગયાં છે ત્યારથી-મને બેઆબરૂ એ કંકર હજી મળતો નથી.
ખુશી શોધ્યા કરે બીજાની ખુશીમાં જે સદા -ખરું કૌં?, માનવી એ સ્તર હજી મળતો નથી.
ઉગામ્યા ખૂબ લોકોએ,મેં તપાસ્યા,પણ ‘અમન’-, બનાવું દેવ એવો પથ્થર હજી મળતો નથી.
– ડૉ.નિષાદ ઓઝા “અમન”****************************************
**૨)।
*નીરવ* થોડું લઉં તો ઝાઝું આપું, આ પ્રેમનો અવિરત નિયમ.! જો તમે ન જ પ્રેમ આપો, શું કામનો આપલેનો નિયમ.?
દુનિયા તો છે આ છેહની, અંતરને ઝંઝોડી જો સ્નેહથી, કુંજમાં બધાં પુષ્પે આશ કાંટાની, અંતરમાં ટીસ ફૂલના નેહની..!
દૂર રહેજે તું મન નઠારા જગથી, પળે પળે ઠોકરે ચડશે ઘૃણાથી, પ્રેમ પૂજાશે નહિ !જયાં ચકાશે માગથી, જગ ડોલશે*નીરવ*અવિશ્વાસથી..!
જયશ્રી પટેલ.. ૧૯/૮/૨૦૨૦******************************************: ન્યુઝ ઓફ ગાંધીનગર એડમીનની રચનાઓ
ઝટકો* ૨૦૦૩ મે ની ચોથી તારીખે હું અમેરિકા ગઈ.ડેલ્ટાની ફ્લાઈટ એમ્સર્ટડમ ના વિમાનસ્થાનક પર છ કલાકનો હોલ્ટ હતો..ઉપરથી દેખાતા ને એરપોર્ટ પરનાઆ કલાકોમાં મને એક વિચાર આવ્યો કે મને કોઈ એરપોર્ટની બહાર લઈ જાયને સુંદર શહેરમાં ફેરવીને લઈ આવે..પણ અફસોસ મારી પાસે તેના વિઝા નહોતા..હુંપહેલી જ વાર એકલી આટલા બધા કલાક મારી દીકરીનેમિલનથી દૂર જતી હતી..હા પણ હું નાનીદીકરી પાસે પહોંચીશ તે દિવસે જ બરાબર મારી જિંદગીના પચાસ વર્ષ પણ પૂર્ણ કરવાની..એ રોમાંચ પણ હતો. બે મહિના દીકરી જોડે ખૂબ આનંદમાં ગયા.ફરીપાછી ૨૪ જૂન ૨૦૦૩ના રોજ હું બોસ્ટનથી ભારત પાછીઆવી રહી હતી..ફરી મારે એમ્સર્ટડમ પર આ વખતે ચારકલાકનો હોલ્ટ હતો. મારી દીકરી મને એરપોર્ટ પર મૂકીપાછી વળી ગઈ .ફ્લાઈટ બરાબર સમય પર ઉડ્યાન ભર્યું ને પિસ્તાળીસ મી મિનીટ માંડ બધુ વ્યવસ્થિત કરીબધા પેસેન્જર ગોઠવાયા હોઈશુંને પ્લેન પાંદડાંની જેમ ધ્રુજવા માંડ્યું.બધાને એમ કે બહાર વાતાવરણ ખરાબ હશે પણ ત્યાંતો એરહોસ્ટેસ અને પાયલોટ કેપ્ટન બન્નેએ જાહેર કર્યુ કે એક પાંખ સાથે મોટું પક્ષી અથડાયું છે ને આપણે પાછા બોસ્ટન એરપોર્ટ પર સેફ લેન્ડ કરીએ તે માટે ઈશ્વરને પ્રાર્થના કરો. એક મોટો *ઝાટકો* બધા જ પેસેન્જર સાથે સાથે મને પણ..મારી જિંદગીનો પહેલો અનુભવ મૃત્યુંને નજીકથી નિહાળવાનો . હું વચ્ચેની ચાર સીટ માં બીજા સ્થાને બેઠી હતી,મારી એકબાજુ (ડાબી)યુરોપિયન લેડી હતી તો બીજી બાજુ(જમણી) એક આફ્રિકન યુવાન છોકરી હતી. થોડીવાર આંખમીચી ચિંતન કર્યા પછી આંખ ખોલી તો મારો ડાબો હાથ સખત પકડમાં પહોંચા થી જકડાયેલો હતો,યુરોપિયન લેડીએ પકડ્યો હતો ને તેના લાંબા નખ મારી નસ પર ભીંડાયેલા હતા,હું ત્યાં થોડી ભીનાશ અનુભવી રહી હતી,તો જમણો હાથના પંજામાં બીજા પાંચ લાંબા આંગળા ભીંડાયેલા હતા.મે પહેલા યુરોપિયન લેડીસામે જોયું તે અંગ્રેજીમાં મરમરી રહી હતી..I am scared,I am scared,મે તેની સામે જોયું કે તરત ફરીતે બોલી oh my lovely daughter I miss u..તે જ સમયે મને મારી બન્ને દીકરીઓ યાદ આવી ગઈ..પણ મારો હાથ લોહીથી ખરડાય ગયો હતો.બીજી બાજુ યંગછોકરી oh Mom Oh Mom નું રટણ કરી રહી હતી.મે જોયું દરેક જણ મોહ ને માયા જ યાદ કરી રહ્યા હતા..બસ એક પ્રીસ્ટ હતા તેઓ માળા ફેરવી રહ્યા હતા.ફક્ત મે બન્ને જણને મારા હાથ છોડવાનું કહ્યું ત્યારે બન્નેને ખ્યાલ આવ્યો કે રંગભેદ ભૂલી મન એક આસરો શોધી રહ્યું હતું.ભાષા ભૂલાઈ ગઈ હતી,હૈયા ધબકતા હતા..ને આંખોમાં ડરની છાયા હતી..પળ પળ કઠિણ હતી.મે મનમાં ને મનમાં ઇષ્ટદેવને પ્રાર્થના કરી ,*કોઈક એકનું પૂન્ય કોઈ એકના પાપ કરતા વધુ લાગે તને તો જરૂર બધાના જીવ બચાવી લેજે.*” જેમ જેમ બોસ્ટન નજીક આવતું ગયું મારો હાથસૂઝી ગયો હતો.એરહોસ્ટેસ પોતાનું સ્થાન છોડી શકે તેમ નહોતી.મે મારા ગળાના સ્કાર્પથી હાથ બાંધ્યો ને ઝોળી બનાવી દીધી.બોસ્ટન એરપોર્ટ પર હેમખેમ લેન્ડીંગ થયું.મારી દીકરીને ઉતરીને મે ફોન કર્યો કોઈકના મોબાઈલથી…ત્યારે મને મોબાઈલની કિમંત સમજાય.મારી દીકરીએ તેની કમાણી માંથી મોટરોલા ત્યારે ભેટ આપ્યો હતો..મારી જિંદગીનો પહેલો ફોન.! ઉતર્યા કે તરત મને ફસ્ટેડ ટ્રીટમેન્ટ મળી.મારા પાસપોર્ટ પર કંઈક ગરબડિયા અક્ષરે લખાયું ને મને રાત્રીના પહેલું જે ફ્લાઈટ નીકળતું હતું તેમાં બેસાડવામાં આવી.પણ એમ્સર્ટડમ અમે લેઈટ પહોંચ્યાને અમારું ફ્લાઈટ સવારે ૧૦ વાગે નીકળી ગયું આ મને બીજો *ઝટકો*…હવે હું તો કંઈજ જાણતી નહોતી..પણ કહેવાયને કે ભગવાન મુશ્કેલી સાથે બીજો રસ્તો ખોલી જ આપે..એક મહારાષ્ટ્રીયન કપલ મારી સાથે હતું.તેઓ ને તેમની માતૃભાષા પર ખૂબ પ્રેમ,મરાઠી આવડતું હતું તેથી મારો સંવાદ મરાઠીમાં ચાલ્યો..ને નહિ માનો હું મુલગાની આત્યા બની ગઈ(ફોઈ)ને મુલગી કે સુનબાઈ(વહુરાણી)ની માવશી(માસીમા).બન્ને નો સામાન સાચવીને બેઠીને તેઓ મારો પાસપોર્ટ લઈ ગયાને ડેલ્ટાવાળાએ અમને બે રાત એમ્સર્ટડમમાં સ્ટે કરવાનો વીઝા સ્ટેમ્પ મારી આપ્યો સાથે જે.ડબલ્યુ.મેરિયટમાં વનનાઈટ સ્ટે ને ફોન કુપન તેમજ મેટ્રોમાં ફરવાની ને એમ્સર્ટડમ જોવાની વ્યવસ્થા…આ *ઝટકો* ખૂબ જ આનંદ દાયક રહ્યો. જતા કરેલી ઈચ્છા ભગવાન આમ પૂરી કરશે એવી કલ્પના પણ નહોતી..સ્વચ્છ સાફ સુથરૂ ,ફૂલોની મહેકથી મહેકતું એમ્સર્ટડમ હૈયે વસી ગયું ..નાના બૂટ નેચેસના પ્યાદા વાળી માનવ જેટલી ઉંચાઈવાળી રમત,સુંદર પોલ્યુશન વગરનું સાયકલનું શહેર..બે વર્ષથી લઈ વૃધ્ધો સુધી બધા જ સાયકલ પર સવાર..સાથે સાથેરાતની બોટની સંગીતમય સવારી..ને સાંજ પડતા રોડ પરનાં કેફે હાઉસને રસ્તા પર હિપ્પી જેવા યુવક યુવતીના ચરસ ગાંજાના ઉઘાડેચોક નશા કરતા ટોળા..મન ખુશ થઈ ગયું..રાત્રે બન્ને દીકરીને મિલનને જણાવ્યું કે આવતી કાલના દસ વાગ્યાની ફ્લાઈટમાં નીકળીનેઆવીશ..ફક્ત દુ:ખ એકવાતનું હતું કે મારો કેમેરા ને સામાન બધુ જ બીજી ફ્લાઈટમાં હતું..તેથી એમ્સર્ટડમને મેં આંખોમાં સમાવી લીધું હતું ને હૃદયમાં વસાવી લીધું હતું.ભગવાનનો ઈચ્છા પૂર્તિનો *ઝટકો* મોટી પરીક્ષા પછી પૂર્ણ થયો ..
જયશ્રી પટેલ(મારી ડાયરીના પાનામાંથી)*
******************
*૨)
*મુક્તિ*
આજે મળસ્કે ચાર વાગે અચાનક મારા સપનાંમાં એક ખુશહાલ , ગુલાબી પરી નાચતી,ઝૂમતી, ગાતી આવી અને બોલી,” સખી જો મારી કાયા આજે કંચન જેવી થઈ ગઈ. મારા અંગ પર દૈત્યો દ્વારા અપાયેલા બધાં જ ઉઝરડાં આજે રૂઝાઈ ગયા. મારા રુંએ રુંએ થતી વેદના આજે શમી ગઈ.મારી સ્વરપેટીમાંથી અત્યાર સુધી માત્ર ચીસો જ નીકળતી હતી, લાખ પ્રયત્ને પણ સૂરીલો સૂર નહોતો નીકળતો, આજે એમાંથી સૂરીલું સંગીત નીકળી રહ્યું છે.મારા વસ્ત્રો તો ઠીક, મારા અંગે અંગના થયેલા લીરા જોઈને જે આંખોમાંથી છેલ્લા સાત સાત વરસથી સો સો જ્વાળામુખી ફાટતાં હતાં તે આજે શાંત થઈ ગયા છે.એ જ્વાળામુખીઓનું સ્થાન આજે રંગબેરંગી ફૂલોથી શોભતાં ઉપવને લઈ લીધું છે.દૈત્યોની ચિતાની આગથી તપીને મારું આ અંગ આજે ધૂપ ચંદન બની ગયું છે. હા આજે હું મહેકી રહી છું, ઝૂમી રહી છું, ગાઈ રહી છું, પૂછ શા માટે? કારણ આજે સાત સાત વર્ષે મને મુક્તિ મળી છે. હું છું નિર્ભયા………!! સખી, આજ દિવસ સુધી તારા વિચારોમાં, તારા હ્રદયમાં, તારી ચર્ચાઓમાં, તારા મનો મસ્તિષ્કમાં મને સતત જીવંત રાખવા બદલ તારો ખૂબ ખૂબ આભાર સખી. બસ એટલું ધ્યાન રાખજે કે ભવિષ્યમાં ફરી કોઈ છોકરીનું નિર્ભયા નામકરણ કરવાની જરૂર ન પડે.” આટલું કહી એ નિર્ભયા દૂર ગગનમાં વિલીન થઈ ગઈ.
લેખિકા : *આરતી અ. મરચંટ.©️* મુંબઈ : કાંદિવલીShow quoted text