GN_05-7-20 (Neas of Gandhinagar PDF)
JF_5-7-20 (jan fariyad newspaper PDF)
ન્યૂઝ ઓફ ગાંધીનગર દૈનિક તેમજ જન ફરિયાદ ઇન્ટરનેશનલ રવિવાર ૫/૭/૨૦ નું પેપર વાચવા ઉપર ની લીંક ક્લીક કરી બ્રાઉસર માં ખોલી ને.. વાચો
********************************
*ન્યુઝ ઓફ ગાંધીનગરમાં દરેક સ્પર્ધકનું સ્વાગત છે*”
🌹🌹🌹🌹🌹*ગદ્ય વિભાગ*
*૧)શીર્ષક-નવરો*….*શ્રદ્ધા ભટ્ટ*
*૨}શીર્ષક -*શાંતિનો ચોતરો*પ્રીતિ શાહ”(અમીપ્રીત)**(૩)શીર્ષક -વ્હાલું સગપણ**નેહા બગથરીયા**(૪)શીર્ષક -ઓટલાનો આવકાર**તેજલ વઘાસીયા**(૫)શીર્ષક -નિરાંતની પળે***જયકાન્ત ઘેલાણી**”પ્યારે*
🌹🌹🌹🌹🌹*પદ્ય વિભાગ*
*૧}શીર્ષક -નિરાંતની પળોમાં**વૈશાલી મહેતા*
*૨}શીર્ષક – નિરાંતની પળે**રૂપલ શાહ*
*૩)શીર્ષક – નિરાંતની પળે**મેહુલ ત્રિવેદી*
*૪}શીર્ષક -નિરાંતની પળે**પ્રકૃતિ શાહ*
*શીર્ષક – નિરાંતની પળે**કૌમુદી સોની*
@વિજેતા મિત્રોને ખૂબ ખૂબ અભિનંદન
એડમિન પેનલ🙏🙏*ગ્રુપ સંચાલક શ્રી : જીજ્ઞા કપુરીયા,* નિર્ણાયક શ્રી : જયશ્રી પટેલ.વંદના વાણી,કિશોર ઠક્કર * સહ નિર્ણાયક શ્રી : આરતી મરચંટ,આરતી રામાણી * સહ સંચાલક શ્રી: પ્રણવ ઝાંખર,મનીષ વોરા . * ગ્રાફિક્સ, ડીઝાઇન : પ્રણવ ઝાંખર
****************************** ************ NG/55…વિભાગ. ગદ્ય……શીર્ષક . નવરો.
પતુડો એ પતૂડો જ રહેત…કદાચ મુંબઈ કમાવા ન જાત.
પંદર વર્ષની ઉંમરે જ ઇ ને ઇ ખોબા જેવડું ગામ છોડ્યું,કમાવા માટે. દોરીલોટી લઈ નીકળેલ ઇ પતું આજે ચાલીશ વર્ષ પછી શેઠ શ્રી પીતાંબર દાસ બની ચૂક્યા છે અને અઢળક મિલકતના માલિક.મુંબઈ પર શહેરમાં દુર્લભ ગણાય એવી બધી જણસ તેના ખજાનાની શોભા વધારી રહી છે, શેઠ બધું જ કમાય ચૂક્યા બસ, એક ચીજ ન્હોતી…અને તે એટલે નવરાશ. સમય સાથે બાથ ભીડી રહેલ શેઠ ક્યારેય પાછા ન વળત,જો હૃદયરોગનો ભોગ ન બન્યા હોત.કુદરતની ઈશારો સમજી ચૂકેલા શેઠ આજે ચાલી નીકળ્યા હતા..બધું જ છોડીને, માલમિલકત, બાળબચ્ચાં, અરે શેઠાણી ને માટે પણ સાથે આવવા મનાઈ ફરમાવી દીધી.
ગામે પણ શેઠ પીતાંબર કાકાને વધાવી લીધા. હવે એ પતુડા નો પુનર્જન્મ થયો હતો. રોજ ગામના ગોંદરે પોતાના ગોઠિયા જોડે ઠાઠથી બેસે અને જાણે વૈકુંઠ ધામ એનું જ હોય એવો આનંદ માણે. મોંની ગરવાઈ જોવા જેવી હો..
એક દી ‘ ગામના જ એક જુવાનિયા એ આશ્ચર્યથી પૂછ્યું, ” કાકા, આ સંધુય છોડ્યા પછી તમારી પાસે રયું શું?”
કાકા જિંદગીભર ના આત્મસંતોષ સાથે બોલ્યા ,” બેટા, આજ હું ગામના ગોંદરે નવરો બેઠો છું….જાણે માં ના ખોળામાં બેઠો છું..”
–શ્રદ્ધા ભટ્ટ..વાપી
****************************** ***********
NG : 59 વિભાગ: ગદ્ય ..વિષય : ‘નિરાંતની પળે’
” નિરાંતની પળો માણૉ’
============
જેમ ‘બા’- ‘માં ‘ શબ્દૉમા લાગણી અને વિશ્ર્વાસ નો ભાવ-અર્થ છૂપાયેલછે તેમજ નિરાંતની પળોમાં,આનંદ-રાહત અને છૂટકારાનૉ ત્રિવીધ અર્થ છુપાયેલો છે.
માનવજીવનમાં નિરાંતની પળો
અવાર નવાર, સમયે સમયે,દરેક ને મળતીજ હોય છે, જેમકે, વિદ્યાર્થી માટે પરીક્ષા પછીનો સમય,નોકરીયાતો માટે રીટાયરમેન્ટ,વ્યાપારીઓ માટે પૂત્ર
કુશળતાથી વ્યાપાર સંભાળી લ્યે ત્યારનો સમય, અને પુત્રીના પિતા માટે સુપુત્રી શ્ર્વસુરઘરે આનંદદાયક જીવન માણતી હોય તે સમય અને ખેડૂતો માટે ખેતરમાં પાકેલુ અનાજ સમયસર ઘરે આવી જાય તે સમય તો વળી
પારિવારિક સંપત્તિ નો આનંદદાયક ઉકેલ જરૂર નિરાંતની પળ જ ગણી શકાય.
આ પળો માનવજીવનની સર્વૉતમ નિરાંતની પળો છે.
હાં, ડોકટર માટે કઠીન ગંભીર ઑપરેશન પછીનો સમય પણ નિરાંતની પળ જ ગણાય.
તેમજ ગામના ચોરે કે ગલીના નાકે
વડિલો કે યુવાનો- બાળકો જે આનંદ માણેછે તે પણ ‘નિરાંતની પળો.’
નિરાંતની પળ એટલે, ગમતા કે અણગમતા કામમાંથી નિવૃત્તિ જે આનંદદાયક રીતે માણવી .
જયકાન્ત એસ ઘેલાણી.. ‘પ્યારે ‘..બોરીવલી વેસ્ટ
**†*************************** ***********
*NG/ 0064*
*વિભાગ : ગદ્ય* *(નિરાંતની પળે)*
*શીર્ષક : વ્હાલું સગપણ*
ગુલાલ મઢેલા ગાલે શરમ, અવઢવ અને ખુશીનું સંયોજન વૈભવીના રૂપને વધું શોભાયમાન બનાવતું હતું. સપ્તપદીનાં વચનો પછી વિનય સાથે સંસારમાં પગલાં પાડતી વૈભવી દરેક પગલે નવું શમણું ગૂંથતી જતી હતી.
ગામના ચોરે દરેકના મુખે વૈભવીનો વૈભવી ઠાઠ ચર્ચાનો વિષય બની ગયો.
“રૂપે તો ઉજળી છે પણ ધર સાચવશે ખરી !!”
ત્યાં બીજીએ ઉમેર્યું…
“આવી છોડીયું શણગારમાં જ રાચતી રે.”
“જો… જો… અમથીમા હવે રેઢાં રખડશે…”
હજું તો વૈભવી ગામમાં આવી એ જ દિવસે આવી અનેક વાતો ચર્ચાવા લાગી. લોકવાયકા મુજબ વિનયને પણ થોડું તો મનમાં હતું જ કે સાચવી શકશે બધું?
સવારે વહેલાં વૈભવીને બાજુમાં ન જોઈ તો આશ્ચર્ય થયું.
“વૈભવી… વૈભવી…. “
બહારનું દ્રશ્ય જોઈ વિનય ભાવવિભોર થઈ ગયો. લકવો મારી ગયેલી માના ચહેરા પર વહુની પ્રેમાળ સેવાથી આજ જે નિંરાતનો ભાવ હતો એની સુગંધ ગામના ચોરે પ્રસરી અને લગભગ બધાંના મોં સિવાઇ ગયાં.
✍️ *નેહા બગથરીયા*…*જુનાગઢ*
****************************** ************
NG:58*વિભાગ*.. ગદ્ય..**શીર્ષક* : શાંતિનો ચોતરો
“આખો દિવસ ભાગ-દોડ, ઓફીસથી ઘર ને ઘરથી ઓફીસ.. સાલું, આ તે કંઈ જિંદગી છે.” સારાંશ ઘરમાં પગ મૂકતાં જ બબડ્યો.
“કેમ બેટા, શું થયું ? બહુ ચિંતામાં દેખાય છે ?” ગામડેથી આવેલાં તેનાં કાકાએ સારાંશને પૂછ્યું.
“હા કાકા, જુઓ ને, હવે રીટાયર્ડ થવાની ઉંમર થઈ તોય હજી કામનો ભાર ઓછો થવાને બદલે વધ્યાં જ કરે છે.”
“બેટા, એમાં તો અાપણું ગામડું સારું. કામનો કોઈ બોજ નહિ. રિટાયર્ડ એટલે શું એય અમને તો ખબર ના પડે. ગામડામાં તો અમે મરીએ ત્યાં સુધી કામ કરીએ. ખેતી કરનાર ખેડૂત શરીર ચાલે ત્યાં સુધી કામ કરે. એક વાણીયો દીકરાનાં દીકરા સાથે દુકાન પર બેસે. બસ, ભાર વગર ગામડાનાં લોકોનું જીવન ચાલ્યાં જ કરે.”
“એ તો તમે ચોખ્ખી હવા ને ચોખ્ખાં ઘી-દૂધ ખાવને એટલે..”
“એકલું એ જ નહિ..અમે બધાં રોજ સાંજ ઢળતાં ને જમ્યાં પછી રાત પડતાં ચોતરા પર જઈને બેસીએ. એકબીજા સાથે સુખ-દુ:ખની વાતો કરીને મનનો ભાર હળવો કરીએ. એટલે જ અમે એ ચોતરાને શાંતિનો ચોતરો કહીએ છીએ.”
“શરીરને પૌષ્ટિક ખાવા-પીવાની જરૂર પડેને તેમ, મનને પણ શાંતિની જરુર હોય બેટા..”
“હા, કાકા પપ્પાએ મને કેટલું કહ્યું હતું. પણ, હું જ શહેરનાં મોહમાં આંધળો થઈ ગયો અને એની ચમકદમકમાં અંજાઈ ગયો.”
“બેટા, એટલું યાદ રાખજે, માણસ શહેરમાં રહેતો હોય કે ગામડામાં નિરાંતની પળોને અચૂક માણવી જ જોઈએ.”
✍️ પ્રીતિ શાહ (“અમી-પ્રીત”)
****************************** ************
*NG : 0017વિભાગ :: ફોટો વિભાગ લેખ
શિર્ષક :: ઓટલાનો આવકારો
ગામડા ગામમાં પાદરે મોટો વડલો હોય. વડલાની ફરતે ઈંટ સિમેન્ટનો બનાવેલો પાકો ઓટલો હોય. ગામના વયોવૃદ્ધ દાદાઓ બધા ઓટલે ભેગા મળીને બેઠા હોય. કોઈ વાણ, દોરી, સુતરાઉ પાટી આમાનું કામ લઈને આવે, તો કોઈ એ કામમાં મદદ કરાવે, તો વળી કોઈ ટોળે વળી અલક મલકની વાતો કરતા હોય. કોઈ પતા રમે, તો કોઈ પોતાના પૌત્ર કે પૌત્રીને લઈને આવ્યા હોય એની સાથે રમતા હોય. કોઈ તો વડલાના થડને અઢેલીને પોતાની પાઘડીનું ઓશીકું બનાવીને એય ને તારે કુદરતની હવાની મોજ માણતા હોય એમ ગાઢ નિંદ્રામાં સરી પડ્યા હોય.
આ વડલાના ઓટલાની તો વાત જ નિરાળી, વડલાના છાંયડામાં ઓટલે બેસીને માણસો આનંદ લુટે, ઓટલાની બાજુમાં ગામના પશુઓ બપોરના સમયે આરામ કરે, અને વડલાની ઘટાઓમાં નાના નાના પક્ષીઓ માળા બાંધીને રહે. બાળકો વડલાની વડવાઈઓના હીંચકા બાંધી મજાના હીંચકા ખાય. આ બધા જાણે એકમેક વગરના અધૂરા હોય એવું ભાસે.
પક્ષીઓની કિલકારીઓ, બાળકોની ચીચીયારી, વૃદ્ધ દાદાઓના હાકલા-પડકારા, પશુઓના અવાજો, કુતરા-મીંદડાના ઝગડાઓ, રસ્તે આવતા જતા વટેમાર્ગુઓનો જાણે ઉતારો, ઓટલાના એક ખુણા પર પાણી ભરેલ મોટી બે માણ (પીવાનું પાણી ભરવા માટે નળ વાળા માટીના મોટા વાસણ) આ બધાંને જાણે આ ઓટલા સાથે ફાવી ગયું છે, એવું લાગે કે જાણે એક આત્મીયતા બંધાઈ ગઈ છે બધાને એકબીજા સાથે.
ઓટલાનો આવકારો કેટલો મીઠો લાગે છે સહુને. આ ઓટલો એટલે ગામનું એક ઘરેણું કે જેનું મુલ્ય કોઈ કિંમતમાં આંકી ના શકાય. ઓટલા પર રોજ મળતા વ્યક્તિઓમાંથી એકાદ વ્યક્તિ ઓછી થાય તો પણ ઓટલો જાણે સુમસામ થઈ જાય. એવું લાગે કે, કોઈ ઓટલાનું એક અંગ છીનવી ગયું.
આ ઓટલાનો આવકારો સૌને પ્રેમની અનુભૂતિ કરાવે છે. આવો પ્રેમ નથી ક્યાંય મળતો કે નહીં મળે એની તો ખાત્રી આપી જ શકાય છે.
– તેજલ વઘાસીયા ઉમરાળી, (જૂનાગઢ)