[2/14, 1:11 AM] Pradip: NG/022
વિષય: વેલેન્ટાઇન ડે
પ્રકાર: ગદ્ય
શીર્ષક: યાદગાર
ઈ. સ. ૨૦૦૦ ની આ વાત છે. એક નાનું ગામ અને ત્યાં બે ભાઈઓનાં લગ્ન લેવાઈ રહ્યાં હતાં.
લગ્નના એક દિવસ પહેલાં ઘરમાં ઉત્સાહનું વાતાવરણ હતું. માંડવો, માટલી અને ગ્રહશાંતિ જેવી મોટેરાંઓને જેમાં રસ પડે વિધિઓ પતી ગઈ હતી. સુરજ અસ્તાચળે હતો અને બે શાનદાર ઘોડીઓ ઘરને આંગણે આવીને ઊભી રહી. બેન્ડબાજાવાળા (ડીજે તો હમણાં આવ્યા, તે સમયે લાલ રંગના કોટ અને પેન્ટ પહેરનારા બેન્ડબાજાવાળાઓનું રાજ હતું.) આવી ગયા હતા અને ગામનો ઢોલી પણ હાજર હતો.
બંને ભાઈઓ સુટબુટમાં સજ્જ થઈને ઘોડે ચડ્યા અને વરઘોડો ગ્રામદેવતા વાળીનાથદાદાના દર્શન કરવા ઉપડ્યો. બહેનો, ફઈઓ અને ભાઈઓ બેન્ડવાળાના સંગીતના તાલે ઝૂમવા લાગ્યાં. તે જ સમયે પોતાની મસ્તીમાં ઝૂમી રહેલ એક યુવકનો હાથ ખેંચાયો. હાથ ખેંચનાર કાકાએ પોતાની સાથે આવવા ઈશારો કર્યો.
તેણે પ્રશ્નાર્થ ચહેરે કાકા સાથે જોયું તો કાકાએ કહ્યું, “તન જોવા આયા સ. કપડો હરખો કરી લે.”
તે યુવક અસમંજસમાં હતો, છોકરી જોવા જવાનો કાર્યક્રમ તો બે દિવસ પછી હતો. તેનું મન હજી વરઘોડામાં હતું અને નજર વળીને દૂર ઉડતી ધૂળ ઉપર હતી.
ઘરમાં પ્રવેશતાં જ તેની નજર સ્થિર થઈ ગઈ. સામે રૂપરૂપના અંબાર સમી એક યુવતી બેસેલી હતી. તેનું લાવણ્યસભર સૌંદર્ય જોઈને તે પોતાનો ચહેરો હજી ધોવાનો છે તે પણ ભૂલી ગયો. તે યુવતીનો ચહેરો યુવકને જોઈને ઉતરી ગયો.
કાકાએ ખભે હાથ મૂકીને ચહેરો ધોવા કહ્યું ત્યારે ભાનમાં આવ્યો. તેણે ફટાફટ ચહેરો ધોયો અને લૂછીને આવ્યો, ત્યારે તે યુવતીનો ચહેરો ફરી ખીલી ઉઠ્યો. મોટેરાંઓએ તે યુવક સાથે વાત કરીને બંનેને અંદર જવા કહ્યું.
તે યુવક પંદર કે સોળ છોકરીઓ જોઈને ઘડાઈ ચૂક્યો હતો એટલે તેણે સામાન્ય પ્રશ્નો પૂછી લીધાં. તે યુવતીના રૂપથી ઘાયલ થઈ ગયો હતો, પણ હવે પોતે તેને લાયક છે એ સાબિત કરવાનું હતું.
સામાન્ય પ્રશ્નો પૂછી લીધા પછી તે યુવકે પૂછ્યું, “તમારે કંઈ પૂછવું છે?”
“ના, મારે કંઈ પૂછવું નથી.”
આ જવાબ સાથે જ તે યુવકે મનોમન નક્કી કરી લીધું કે તેની શોધ પૂર્ણ થઈ. યુવતીના અવાજમાં કંઈક હતું કે તે યુવકના મનમાં આંદોલનો જન્મ્યાં હતાં.
તે યુવક માટે વેલેન્ટાઈન્સ ડે ચાર દિવસ મોડો આવ્યો હતો અને તે તેના જીવનનો સૌથી યાદગાર વેલેન્ટાઈન્સ ડે હતો.
તે યુવક એટલે હું અને આજે પણ વેલેન્ટાઈન્સ ડે મારા માટે ચાર દિવસ મોડો જ આવે છે.
જ્યોતિન્દ્ર દિનેશચંદ્ર મહેતા, પાલઘર
[2/14, 1:11 AM] Pradip: NG /13
વિષય : વેલેન્ટાઈન ડે
શીર્ષક : પ્રથમ મુલાકાત
પ્રકાર પદ્ય
નથી નામ ખબર
નથી ઘર ખબર
બધાથી હું બેખબર
તો યે છે ઇન્તેઝાર
ઓળખાણ તમારી અચાનક થઈ ગઈ
દૂરની હતી હવે સાવ પાસેની થઈ ગઈ.
ચાલતા ચાલતા વાતો થતી ગઈ.
અંગત પળોની આપલે પણ થતી થઈ.
ચાર આંગળા ની વચ્ચે મે થોડી જગા જોઈ
અચાનક મારી ચાર આંગળી ત્યાં મુકાઈ ગઈ.
આઠ આંગળીઓ સજજડ થઈ ત્યાં જડાઈ ગઈ.
એક બીજામાં કેવા પ્રેમથી એ સમાઈ ગઈ .
હવે આ સંબંધ કેવો હશે
મને નથી ખબર !
નામ શું આપીશું એ તો
તમને ખબર?
અરે નામની જરૂરી પણ શું હોય?
જ્યાં આંગળીઓ જ એકબીજાને જવાબ દેતી હોય.
બસ આજ મારો પ્રેમપત્ર
આજે અને સદાને માટે.
ઘનશ્યામ વ્યાસ.
[2/14, 1:11 AM] Pradip: NOG SS no.0007
વિષય : વેલેન્ટાઇન ડે
પ્રકાર : ગદ્ય
શીર્ષક : પેલો ને પેલી.
પેલાના લગ્નની આજે પચાસમી વર્ષગાંઠ.એટલે પેલીએ પુછ્યું,” મેન્યુમાં શું બનાવું?”તો પેલો કહે, “તારાં હાથે બનાવેલાં ભાખરીના લાડુ,બટાટાનું રસ્સાવાળું ખાટુંમીઠું શાક, મસાલા પૂરી અને………..!!ખાંડવી…મોરબીની ચાલશે.” એટલે પેલીએ પણ હોંશે હોંશે પેલા માટે માટીની તાવડી પર ધીમા ધીમા તાપે ગુલાબી રંગની સરસ ભાખરી શેકી.પછી એનો ચુરો કરી અને ઘી ગોળની મઘમઘતી પાઈ બનાવી સરસ મઝાના ચુરમાના લાડુ બનાવ્યાં.પેલાની વહુએ તો પેલાને કહ્યું પણ ખરું,” શું પપ્પા !!આજના વેલેન્ટાઇન ડે પર આ ઉંમરે મમ્મી પાસે આટલી મહેનત કરાવાય?” એટલે પેલી રસોડામાંથી બહાર આવી અને તરતજ બોલી,” લે એમાં વળી મહેનત શાની?” પેલાની સામે જોઈને બોખા મોંઢા પર શરમાળ સ્માઈલ આપીને બોલી,” આ તો મારી એનર્જી બુસ્ટર કૅપ્સ્યુલ જેવું છે.હા પણ તમને તો એક જ લાડુ મળશે હં…કે! નહીંતર ડાયાબિટીઝ કંટ્રોલ બહાર થશે.” એટલે પેલાએ પેલીની આંખમાં આંખ પરોવી તરત જ કહ્યું,” તું જેમ કહે તેમ, મારી મહારાણી ઑફ પટિયાલા.” પેલી જ્યારે નવી નવી પરણીને આવી હતી ત્યારે એ વાતે વાતે રીસાઈ જતી.ત્યારે પેલો એને આ જ સંબોધન કરીને મનાવી લેતો.આજે પણ પેલો જ્યારે જ્યારે આ સંબોધન કરેને ત્યારે ત્યારે પેલીના ગાલે શરમના શેરડાં ફૂટે અને આજે આ ઉંમરે પણ પેલીના ગાલ રતુંબડા થઈ જાય છે અને હોઠો પર શબ્દો આવે છે,’મારા માટે તું જ મારાં જન્મોજન્મનો વેલેન્ટાઇન.’
✍લેખિકા: આરતી અ. મરચંટ.
મુંબઈ: કાંદિવલી.
[2/14, 1:11 AM] Pradip: N.O.G. S. S. No. 0102.
વિષય:-*વેલેન્ટાઈન ડે “.
પ્રકાર:-. ગદ્ય.
શીર્ષક:- વેલેન્ટાઈન ડેની ઉજવણી.
રચના:-
દર વર્ષે ૧૪મી ફેબ્રુઆરીના દિવસે વેલેન્ટાઇન ડેની ઉજવણી કરવામાં આવે છે.
વેલેન્ટાઇન ડે એટલે એકબીજા તરફ પ્રેમની સ્વીકૃતિ .પ્રેમ બતાવવાની અનેક રીતો છે. પ્રેમી-પ્રેમિકા કે અન્ય લોકો એકબીજા તરફનો પ્રેમનો સ્વીકાર કરે છે.
દુનિયાના લગભગ તમામ દેશોમાં વેલેન્ટાઇન ડેની ઉજવણી કરવામાં આવે છે .આ દિવસે પ્રેમી-પ્રેમિકા તેઓના પ્રેમનો એકરાર કરે છે. આ ઉપરાંત તમે જેને ચાહો તેવા લોકોની સાથે પણ પ્રેમના સ્વીકારની લાગણી વ્યક્ત કરી શકો છો .કુટુંબના વ્યક્તિઓ ,મિત્રો ,સ્નેહીઓ વગેરે તરફ પ્રેમનો સદભાવ બતાવવાનો આ દિવસ છે.
આ દિવસે લોકો એકબીજાને ભેટ સોગાદો આપે છે. કાર્ડ લખે છે. રંગીન રાતા રંગના કે ગુલાબી રંગના ગુલાબો રાતા રંગની હૃદયના આકારની ભેટોઆપે છે. એકબીજાને મીઠાઇ આપે છે. પોતાની ઈચ્છા પ્રમાણે નાની-મોટી ભેટો પણ એકબીજાને આપવામાં આવે છે. મોટેભાગે ખ્રિસ્તી ધર્મના લોકો આ દિવસે લગ્ન કરતા હોય છે. આ ઉપરાંત ભારત દેશની અંદર પણ આ દિવસ ધામધૂમથી ઉજવવામાં આવે છે અને વેલેન્ટાઇન ડેની એક વિશેષ ખુશી એકબીજા તરફ વ્યક્ત કરે છે. પાર્ટી ભોજન સમારંભ અને ખાણીપીણીની ભરમાર હોય છે.
પ્રેમના અતૂટ બંધનનો ની સ્વીકૃતિ કરવાનો આ એક સુંદર દિવસ છે.
રતીલાલ વાયડા.
૧૩/૨/૨૦૨૨. રવિવાર.
નવી મુંબઈ.
[2/14, 1:11 AM] Pradip: *NOG SS No : 0110*
*પ્રકાર : ગદ્ય*
*વિષય : રોમાંચ, વેલેન્ટાઈન ડે*
*શીર્ષક : ‘વેલેન્ટાઈન ડે અને પ્રેમ’*
*લેખકનું નામ : નિખિલ કિનારીવાળા (અમદાવાદ)*
આશરે ૭૦ વર્ષની ઉંમરનું એક વૃધ્ધ દંપતી મધુભાઈ અને મીતાબેન રીવરફ્રન્ટના વોકવે ઉપર આથમતી સાંજે એકબીજાનો હાથ મજબૂતીથી પકડીને ધીમી ગતિએ ચાલી રહ્યા હતાં. ચહેરા ઉપર આનંદ અને સંતોષ હતો. બરાબર તેમની પાછળ વીસેક ડગલાં દૂર બીજું ૩૦ વર્ષની આસપાસની ઉંમરનું યુગલ પણ ચાલતું હતું. કાવ્યા અને નમન નામ, જેમના ચહેરા ઉપર ચિંતા, ગુસ્સો અને ફરિયાદ સ્પષ્ટ દેખાતી હતી.
થોડું ચાલ્યા બાદ મધુભાઈ અને મીતાબેન જઈને એક બેન્ચ ઉપર બેઠાં. સતત જોતી કાવ્યાને અચાનક શું સૂઝ્યું કે જઈને તેમની બાજુમાં બેન્ચ ઉપર બેસી ગઈ. નમન પણ ખેંચાઇને ત્યાં આવી ગયો. અચાનક કાવ્યા બોલી ઉઠી, આટલી ઉંમરે પણ તમે બંને સાથે આટલા ખુશ શી રીતે રહી શકો છો? લગ્નના બે વર્ષ પછી પણ નમનને મારી જરાય દરકાર નથી.
મીતાબેને હળવેથી કાવ્યાને પૂછ્યું, બેટા, શું વાતે નારાજ છે? કાવ્યાએ ગુસ્સો ઠાલવ્યો. બે દિવસ પછી વેલેન્ટાઇન્સ ડેમાં હીરાની બુટ્ટી અને રિસોર્ટમાં જવાની ઇચ્છા વ્યક્ત કરી તેમાં ખોટું શું? નમન બોલ્યો, અંકલ-આન્ટી, હું કાવ્યાને ખૂબ પ્રેમ કરું છું. પરંતુ તેની આવી જીદોને કારણે જ અમારા પ્રેમને ગ્રહણ લાગી જાય છે.
મધુભાઈ અને મીતાબેને હવે વાતનો દોર પોતાના હાથમાં લેતાં કહ્યું, જો બેટા, અમારા સમયે વેલેન્ટાઇન્સ ડેની ઉજવણીનું કોઈ મહત્વ જ ન્હોતું. છતાં અમે ખુશ હતાં. હકીકતમાં વેલેન્ટાઇન્સ ડે માત્ર પ્રેમની અભિવ્યક્તિનું પર્વ છે. પ્રેમને મોંઘી ભેટસોગાદોથી મૂલવવી એ મૂર્ખતા છે. અમારા માટે તો એકબીજાનું સાન્નિધ્ય, નાની મોટી હંસી મજાક,વગર કહ્યે એકબીજાનો ગમો-અણગમો સમજવો,એકબીજાની નાની-નાની જરૂરિયાતોનું ધ્યાન રાખવું એ જ અમારું વેલેન્ટાઇન. ક્યારેક સાથે ગમતી ફિલ્મ જોઈએ, ખુમચા ઉપર પાણીપૂરી અથવા ભાવતો આઈસક્રીમ ખાઈએ. આવી નાની નાની પ્રેમચેષ્ટાઓ જ અમારા જીવનને આનંદથી ભરી દે છે. પ્રેમની અને વેલેન્ટાઇનની અમારી તો આ સાદી વ્યાખ્યા છે. રોજિંદા જીવનને તમારી ઉંમર અનુરૂપ આવી જ નાની નાની ખુશીઓથી ભરી દો તો ક્યારેય વેલેન્ટાઇન્સ ડેની રાહ જોવી નહીં પડે.
નમન અને કાવ્યાને જાણે પ્રેમ અને સુખી લગ્નજીવનની ચાવી આજે અનાયાસે પ્રાપ્ત થઈ ગઈ. આંખમાં હર્ષના આંસુ સાથે કાવ્યા નમનને કંઈક કહેવા માગતી હતી. નમને કાવ્યાને પોતાની તરફ ખેંચી તેના હોઠ પર આંગળી મૂકી કહ્યું, કશું કહેવું નથી. ન સમજું તો મારો પ્રેમ લજવાય. કાવ્યાએ કહ્યું, અને મારો પણ. બંને સજળ નયને મધુભાઈ અને મીતાબેનના આશીર્વાદ લઈને આભાર માની છુટાં પડ્યાં. તેમનું વેલેન્ટાઇન જીવનપર્યંતનું બની ગયું.
*નિખિલ કિનારીવાળા, અમદાવાદ*
[2/14, 1:11 AM] Pradip: NoG SS :004
વિષયઃ વેલેન્ટાઈન ડે
શબ્દોઃ૩૫૦
પ્રકાર ઃગદ્ય
શીર્ષકઃ લગ્નની તિથિ
આમ તો પંચાવન વર્ષ થવા આવ્યા લગ્નને, વિચાર કરતા કરતાં સૌરવ ઈલોક્ટ્રોનિકની દુકાનનાં પગથિયા ઉતરી રહ્યો હતો. શર્મી પણ હજુ એવીને એવી જ દેખાય છે. તેણીના વાળ થોડા ચાંદીના થયા છે પણ પોતે ક્યાં યુવાન રહ્યો છે. એ તો રંગના લપેટા કર્યા છે એટલે થોડો યંગલુક દેખાય છે, પણ આ લંગડાતી ચાલ તો ઉંમ્મરનો તકાદો તો કરે જ છે ને!
વિચારતા મલકાય ગયો. દુકાનમાં પેલો છોકરો શું કહી રહ્યો હતો આજે સાલું યાદ કેમ નથી આવતું.. અહ વેલેન્ટાઈન ડે છે તેથી તેની પ્રેમિકા માટે મોબાઈલ લેવા આવ્યો હતો. એક ક્ષણ તો થયું લાવને શર્મી માટે એક ફોન લઈ લઉં પછી થયું નારે વીસ પચ્ચીસ હજાર એમ ખર્ચી નાંખું તે હવે ન પોષાય. કારણ રીટાયર્ડ થયા પછી પેન્શનમાં ચલાવાનું ને ઘરમાં લેન્ડલાઈન તો છે.
ગજરાવાળી પાસેથી ગજરો લીધો ,અરે !એ તો આનાથીએ ખુશ થઈ જશે. એણે ગજરો લઈ થેલીમાં છુપાવ્યો. પોતે આજે પા ટાઈમ નોકરી પર રજા પાડી.
ધીરે ધીરે ચાલતા મોડું થયું તો શર્મી ચિંતા કરતી બહાર ઊભી હતી. આમેય આજ લગ્નની તિથિ હતી. બન્ને જણાં નાટક જોવા જવાના હતાં.
ગરમ ચા આપી શર્મી તૈયાર થવા ગઈ પોતે પણ ચા પી ગજરો લઈ શયનકક્ષમાં ગયો. તે કંઈ કહે તે પહેલાં શર્મી બોલી,” તમે આંખો બંધ કરો, મારે તમને કંઈક બતાવવું છે.”
વહાલ પહેલાં તેણે તો બે હાથ પકડ્યાને એક નાનું ખોખું તેના હાથમાં મૂક્યું.આંખ ખોલી તો એક મોબાઈલ હતો. મીઠું હસી શર્મી બોલી “હવે મોડા આવો તો મને ફોન કરી દેવો.”
બે ઘડી જોઈ રહ્યો સૌરવ , તેણીએ ઢંઢોળી કહ્યું
“ ક્યાં ખોવાયા લાવો મારો ગજરો”
“કેવી રીતે તે જાણ્યું?”
“બધું છુપાવો પણ મોગરો તો તમારી જેમ મહેંકે જ ને”
એણે હાથ ઊંચો કર્યો ને સૌરવની નજર એ હાથ પર પડી,એની બાની યાદગીરી રૂપે પહેરતી સોનાની બે બંગડીમાંથી એક જ હાજરી પૂરાવતી હતી.તે હસી પડી બહુ જૂની થઈ ગઈ હતી ને નવો જમાનો છે તેથી મેં લગ્નની તિથિએ આજ સુધી કંઈ જ આપ્યું નથી તો આ મારી મન પસંદ ભેટ લઈ આવી.
શર્મી આજ તો.. ને એ બોલી મને ખબર છે વેલેન્ટાઈન ડે છે નહિ.. મને પણ આજે જ ખબર પડી. કહી ગાલે ટપલી મારતી ગજરાની મહેક ફેલાવતી તે તૈયાર થઈ ગઈ.
જયશ્રી પટેલ
૧૩/૨/૨૨