NOG SS No/0044
વિષય:- યાદગાર રમૂજી પ્રસંગ
વિભાગ:- ગદ્ય
શીર્ષક:- કોબીનું શાક.
નામ વાંચીને એવું લાગે કે આમાં શું રમૂજ હશે? પરંતુ વાંચશો તો જાણશો કે સીધી સાદી પાંદડે મઢેલી કોબી પણ રમૂજ કરાવી શકે.
મારી પુત્રવધૂ કિંજલ, એનાં લગ્નનાં પાંચ વર્ષ પછીનો પ્રસંગ.
એક દિવસ એણે રાત્રી ભોજનમાં કોબીનું શાક બનાવ્યું.મારે લગ્ન ગીત ગાવા જવાનું હતું અને ભોજન ત્યાં જ લેવાનું હતું.
રાત્રે ઘરે આવી પાણી પીવા ફ્રીજ ખોલ્યું તો વાટકો ભરીને કોબીનું શાક, બીજી એક વાટકીમાં દહીં મિશ્રિત કોબીનું શાક. જોતાં જ અહો આશ્ર્ચર્યમ્! ભોજન પત્યાં પછી આટલું બધું શાક ત્યારે જ વધે કે ભોજનમાં એનો ત્યાગ કર્યો હોય.
કિજલ વહુને પૂછતાં,વહુ ઉવાચઃ ” નીલે શાક ની ખાધું એટલે.” મને નવાઈ લાગી એટલે પૂછ્યું,” કેમ ની ખાધું?” વહુ કહે,” ગળ્યું લાગ્યું એટલે.” મેં કહ્યું,” આપડે શ્રી કે’ દાડે કોબીમાં ખાણ(ખાંડ) લાખીએ?” તો કહે ,” મીઠું વધુ પડી ગયેલું એટલે ખાણ નાંખી તો ગળ્યું લાગ્યું.”મેં પૂછયું,” ખાણ નાંખી તે નીલે કંઈ કહ્યું નહીં?”
હવે જુઓ કિંજલ વહુની કમાલ! મને કહે,” મેં નીલને એમ કહ્યું કોબી જ ગળ્યી આવેલી.”બીજે દિવસે નીલ પૂછે,” મમ્મી, કોબી ગળ્યી આવે! મેં તો પહેલી જ વખત સાંભળ્યું!”
મેં નીલને કહ્યું,” રાત ગઈ,બાત ગઈ.આજે એ શાકમાં લોટ,મસાલા , મિક્ષ કરી સ્વાદિષ્ટ મુઠિયાં બનાવ્યાં તે ખા.”
આમ કોબીનાં ગળ્યાં શાકને ઠેકાણે પાડ્યું!
વિભૂતિ દેસાઈ ઘાસવાલા બિલીમોરા.
*******************”*””””””*”***********
NOG SS NO.0031
વિષય:- યાદગાર રમૂજી પ્રસંગ
વિભાગ :-ગદ્ય
શીર્ષક:- બોલતી બંધ
આમ તો આપણાં જીવનમાં ક્યારેક ને ક્યારેક કોઈક ને કોઈક રમૂજી પ્રસંગ બનતા જ હોય છે.તેમાં ક્યારેક એવો કોઈ ખાસ પ્રસંગ બને છે જે હંમેશા માટે યાદ રહી જાય છે.આવો જ એક પ્રસંગ મારી જોડે બનેલો જે આજે પણ યાદ કરું તો મારા મોં પર હાસ્ય આવી જાય.
અમે કાયમ કંપનીથી સાંજે સાત વાગ્યે છૂટીએ.પરંતુ મહિનામાં એક વખત જેને પાંચ વાગ્યે જવું હોય તો જવા દે.એ દિવસે મેં અને મારી બહેનપણીએ નક્કી કરેલ કે આજે પાંચ વાગ્યે કંપનીએથી નીકળી જઈ ખરીદી કરવા જવું છે કારણ કે બીજા દિવસે સાપ્તાહિક રજા આવતી હતી.જો આગલા દિવસે બધું બહારનું કામ પતાવી નાખીએ તો રજામાં આરામ થાય.
એ દિવસ અમે સાંજે કંપનીમાંથી નીકળવાની તૈયારી કરતાં હતાં.ત્યાં જ બોસ એક પાર્ટીને લઈને આવ્યાં અને અમે કાંડા ઘડિયાળની ફેક્ટરીમાં ક્વોલિટી કંટ્રોલમાં વિભાગમાં હોવાથી બોસે એ ભાઈને કાંડા ઘડિયાળમાં કેવી ક્વોલિટી જોઈએ છે એની ચર્ચા અમારે એમની સાથે કરી લેવી એમ કહી બોસ તો જતાં રહ્યાં.આવેલ ભાઈ દિલ્હીનાં હતાં એટલે હું અને મારી બહેનપણી એમને જ્યારે સેમ્પલ બતાવીએ ત્યારે હિન્દીમાં એમની જોડે વાત કરીએ.એ ભાઈ સેમ્પલ જોતાં હોય ત્યારે અમે અંદરો અંદર ગુજરાતીમાં વાત કરીએ.એમનાં લીધે અમારે કંપનીમાંથી વહેલું નહોતું નીકળાયું એટલે બહુ ગુસ્સો હતો.ગુજરાતીમાં અમે એમની ઘણી મજાક ઉડાવી ન બોલાય તેવાં શબ્દો અમે બંને બહેનપણીઓ બોલી.અમને એમ કે એ તો દિલ્હીનાં છે આપણે ગુજરાતીમાં બોલીએ છીએ એ ક્યાં તેમને સમજાવાનું.
આમ ને આમ સાત વાગી ગયાં.અમે કંપનીમાંથી નીકળવાની તૈયારી કરવા લાગ્યાં.નીકળતાં પહેલાં આપણી ગુજરાતની સંસ્કૃતિ પ્રમાણે પેલાં ભાઈને આવજો કહેવા ગયાં.એમણે પણ અમને આવજો કહ્યું અને પછી એ ધીરેથી બોલ્યા ,” મને ગુજરાતી આવડે છે”.
આ સાંભળી મારી અને મારી બહેનપણીની બોલતી જ બંધ થઈ ગઈ.
મેઘલ કિશોરભાઇ ઉપાધ્યાય ‘મેઘુ’ રાજકોટ
****””””**********************************
NOG SS No : -0042
વિભાગ-ગદ્ય
શીર્ષક-ચશ્મા
ઘણાં વર્ષો પહેલાંની વાત છે. મારી સગાઈ થઈ ત્યારની.સગાઈ થઈ પછી થોડાં મહિના પછી હું મારા ભાઈ-બહેન અને સંજય તેમજ નણંદ અને દિયર સાથે સોમનાથ ફરવા ગઈ હતી.સોમનાથની બાજુમાં નાના ગામડામાં મારા મામા રહે.ગડુમાં નાના મામા ને ખેરામાં મોટા મામા રહે. અમે ગડુ રોકાયાં હતાં.
સોમનાથ દર્શન કર્યા ને બીજે દિવસે મોટામામાને ત્યાં ગયા. ખેરા એટલે સાવ નાનકડું ગામ ત્યાં લાઈટ, પાણી કે સંડાસ- બાથરૂમની પણ સુવિધા નહીં એટલે રાત રોકાવાનો તો કોઈ પ્રશ્ન જ નહોતો પણ, હું તો દર વેકેશનમાં મોટા મામાના ઘરે પણ રોકાઉં મને ક્યારે અસુવિધા નથી લાગી,કારણ કે મામાનું ઘર તો દરેકને વ્હાલું લાગે એમ મને પણ લાગતું. એટલે ત્યાં જતા મારે ઘણી બહેનપણીઓ પણ થઈ ગઈ હતી. હવે સગાઈ કરી અને પહેલી વખત સંજયને ત્યાં લઈ જઉં એટલે સ્વભાવિક છે, બધી બહેનપણીઓ જોવાં આવે. સંજય ડામચિયે ચડીને આરામ ફરમાવતાં હતાં ને મારી બહેનપણીઓનું ટોળું આવ્યું. તેને જોતાં સંજયે જય શ્રી કૃષ્ણ કર્યાં અને ચશ્મા પહેર્યાં. જેવાં ચશ્મા પહેર્યાં એ સાથે બધી બહેનપણીઓ કહેવા લાગી “મુઈ મુઈ આ તો સસમાં વારો સે”. તો કોઈ મોટેથી બોલ્યું” અલકા કેવી રૂપારી ને આ તો ઝો કેવો કારો સે”. મારી હાલત તો કાપો તો લોહી ન નીકળે એવી થઈ ગઈ. બધી બહેનપણીઓને ફટાફટ ત્યાંથી ભગાડી અને સંજય સામું જોઈ હું મલકી પડી અને મારા મામી મામા સહિત ઘરના બધાં સભ્યો ખૂબ હસી પડ્યાં. આજે પણ જ્યારે હું સંજયને મારાં મામાના ઘરની વાત કહું કે યાદ કરાવું ત્યારે આ પ્રસંગ યાદ આવતાં તે પણ ખૂબ હસી પડે.
એ જમાનામાં આંખોમાં નંબર હોય તો સગાઈ-લગ્ન વખતે માઇનસ પોઇન્ટ ગણાતો,ખાસ કરીને ગામડામાં.
પૂજા(અલકા)કાનાણી
મીઠાપુર.
******************************************
*NOG SS No : 0081*
*પ્રકાર : ગદ્ય*
*વિષય : જીવનની રમૂજી ઘટના*
*શીર્ષક: નામકરણ*
લગભગ ૩૨ વર્ષ પહેલાંની આ વાત છે પણ આજેય
એનો ઉલ્લેખ હાસ્ય ફેલાવી દે છે. મારી નાની દીકરી
હેલી ત્રણ વર્ષની. મારાં સસરા સાથે રોજ હિંચકે બેસવાનો એનો ક્રમ.આ સમયે બન્ને ચિત્ર વિચિત્ર વાતો અને વિવિધ ગીતો ગાતાં.નોકરી હોવાથી દર વખતે
હું કે મારાં પતિ હાજર ન હોઈએ.
મોટી દીકરી શૈલી,ઉંમર સાતને કામ સોંપ્યું હતું કે હેલીને શાળામાં મૂકવાની હોવાથી એનું નામ,માતા પિતાનું નામ,ફૂલ,ફળ, પશુ પંખીનાં નામ બોલાવે.
ઈન્ટરવ્યુ માટે તેને આમ તો બધું આવડતું હોવાની ખાત્રી કરી લીધી હતી.માતા પિતાનાં ઈન્ટરવ્યુ બાદ હેલીને એકલી અંદર બોલાવવામાં આવી. બહેનબા પહેલેથી જ બિન્દાસ એટલે ગયાં.
થોડીવારમાં હાથમાં ચોકલેટ લઈ પાછી આવી અને
મને અંદર બોલાવવામાં આવી. સાશ્ચર્ય હું ગઈ તો
પ્રિન્સિપાલે પૂછ્યું,” આપને અને આપનાં પતિને હેલી
શું કહી બોલાવે છે ?” સહજ અચકાતાં મેં કહ્યું ,”મમ્મી
ડેડી !”તેઓએ હસતાં હસતાં પૂછ્યું ,”બીજું કોણ કોણ
છે ઘરે ?” મેં મારાં સાસુ -સસરા હોવાનું જણાવ્યું. મિશનરી સ્કૂલ હોવાથી તેમને માટે “બાપા” શબ્દ નવો
હતો, એથી અર્થ પૂછ્યો.મારી હાલત વધુ ને વધુ તંગ થતી જોઈ તેઓ હસી પડ્યાં અને બોલ્યાં,” તમારાં બધાંનું નવું નામકરણ (christening) થયું છે,નામ રજીસ્ટર કરાવી લેજો.” તેઓ બોલ્યાં,” બાપાનું નામ હોર્સ એટલે ઘોડો,બાનું નામ ટોર્ટોઈઝ એટલે કાચબો,
ડેડીનું નામ હિપ્પો એટલે ગેંડો, મમ્મીનું નામ જિરાફ !
બહેનનું નામ રેબીટ એટલે સસલું, પોતાનું નામ વાંદરું!”પ્રિન્સિપાલ બોલ્યાં ,”એને ચોક્કસ તમારાં નામ આવડતાં જ હશે એ મને એની નીર્ભીકતા જોઈ લાગ્યું.વળી સૌનાં નામ પાછળનાં કારણો પણ બાપાએ શીખવ્યા હોવાનું એણે નિર્દોષપણે જણાવ્યું તેથી મારાં માટે એક હાજરજવાબી વિદ્યાર્થીને પ્રવેશ આપવાનું સરળ બન્યું.” હું તો થેન્ક યુ કહી બહાર આવી.મારો ચહેરો જોઈ મારાં પતિને લાગ્યું કે ડબ્બા ગૂલ !
ઘરે આવી ઈન્ટરવ્યુનું પુનરાવર્તન થયું અને બધાં હસી હસીને બેવડ વળી ગયાં.આજે પણ એનાં પ્રાણીપ્રેમી પુત્રને આ વાત કહી અમે સૌ આનંદીએ છીએ!
#માયા દેસાઈ
મુંબઈ ભારત.
**************************†**************
NOG SS. No. 0029
વિભાગ: ગદ્ય
વિષય: જીવનની રમૂજી ઘટના
શીર્ષક: સ્ટાન્ડર્ડ ફોર્થ-એ
“સ્ટાન્ડર્ડ ફોર્થ-એ”
જીવનમાં રમૂજ ક્યારે મળી જાય એ ખબર નથી હોતી.
ધરતીકંપ થયો એ ૨૦૦૧નું વર્ષ. સાવ અણધારી આફત આવી પડેલી. માનવજાત બિલકુલ તૈયાર જ નહોતી. ધીરે ધીરે કળ વળતાં સહુ પરિસ્થિતિને પહોંચી વળવાનાં પ્રયાસમાં હતાં.
શિક્ષણક્ષેત્રે માસ પ્રમોશનનો નિર્ણય લેવાયો હતો. મારો દીકરો ચોથા ધોરણમાં હતો અને એનું પ્રોગ્રેસ કાર્ડ લેવા જવાનું મેં એનાં ડેડીને કહ્યું.
ઓફિસ જતાં રસ્તામાં જી.એલ.એસ. આવે તો મારે ધક્કો નહીં એમ ધારીને મેં કહ્યું.
યજ્ઞેષ સ્કૂલની ઓફિસમાં પહોંચી ગયા અને લાઈનમાં ઊભાં રહ્યાં.
અર્ધો કલાક બાદ મને ફોન આવ્યો,
“ઓફિસમાંથી કહે છે કે સૌમિલનું પ્રોગ્રેસ કાર્ડ જ નથી.”
મેં કહ્યું, “જરા ફરી ચેક કરાવો.”
ફરી દસ મિનિટ પછી મને ફોન કરીને યજ્ઞેષ કહે,
“સૌમિલ આ જ સ્કૂલમાં છે ને? ટીચરે આખાં ડિવિઝનનાં પ્રોગ્રેસ કાર્ડ જોયાં પણ સૌમિલનું નથી મળતું.”
મને હવે ટેન્શન થયું. મેં કહ્યું,
“મને ટીચર સાથે વાત કરાવો.”
મેં વાત શરુ કરી.
“મે’મ સૌમિલ વછરાજાની,સ્ટાન્ડર્ડ ફોર્થ
ડિવિઝન એ નું પ્રોગ્રેસ કાર્ડ હોવું જ જોઈએ.”
મેં ફોન મૂકીને પંદર મિનિટ પછી યજ્ઞેષનો ફોન આવ્યો.
“મને તો ખબર જ નહીં કે સૌમિલ ફોર્થમાં છે. હું ફિફ્થ-એ ની લાઈનમાં ઊભો હતો.”
“સૌમિલ ચાર ધોરણ ભણ્યો ત્યાં સુધી પેરેન્ટ્સ ટીચર મિટિંગમાં હું જ ગઈ એટલે તમને ક્યાંથી ખબર?”
હું ટીચરને હંમેશાં કહેતી,
“તમે પેરન્ટ્સ ટીચર મિટિંગ નામ ન આપો.
મધર્સ ટીચર મિટિંગ જ રાખો એટલે એકાદ બે પપ્પાઓને આવવાની જફા જ ન કરવી.”
-લીના વછરાજાની.