ન્યૂઝ ઓફ ગાંધીનગર દૈનિક આયોજિત સાહિત્ય સરિતા ગ્રુપ ની ૫ ગદ્ય્ રચના રજૂ કરવામાં આવે છે.
વિષય : આપણ જીવન નો યાદગાર રમૂજ પ્રસંગ- .દિવસ – ૩
www.janfariyadnews.com
Email: prdpraval42@gmail.com
What’s up calling No : 9824653073
તંત્રી/સંચાલક : પ્રદીપ રાવલ
નિર્ણાયક મંડળ :જયશ્રીબેન પટેલ,
યુ ટ્યુબ ચેનલ : janfariyadnews
ન્યૂઝ પોર્ટલ : janfariyanews
વેબ સાઈટ : janfariyadnews
NOG SS No:…0073
પ્રકાર.ગદ્ય..વાર્તા
શીર્ષક…ગાદી..રમૂજી વાર્તા.
હું મારી ઓફિસમાં પહોંચીને મારી
લાકડાંની ખુરશી જેમાં બે ગાદી મૂકી હોય એ ખુરશીમાં જઈ ને બેઠી. થોડી
વાર પછી મને નીચેના ભાગે ગરમ ગરમ લાગવા માંડ્યું એટલે મેં મારી ફ્રેન્ડને કીધું,” આ ગાદી આટલી ગરમ કેમ લાગે છે ?”
એટલે એણે મજાક કરી,” તું બહુ હોટ છે એટલે!” મેં કીધું ,” તું બેસ! તને ખબર પડે કે આ અંદરથી આટલી ગરમ કેમ છે ?”એટલે એ બેઠી ,એને પણ ગરમ લાગ્યું પણ બહાર કશુંજ ન દેખાય કે કેમ ગાદી ગરમ છે?પછી તો મારી બીજી સહકર્મી પણ બેઠી. બધાંને ગરમ લાગ્યું પણ કોઈને એનું કારણ ના જડ્યું. ઉપર કશુંજ ન દેખાય કે કેમ ગાદી ગરમ લાગે છે. છેલ્લે એક ઉપાય કર્યો કે ઉપરની ગાદી કાઢી નાંખી. ત્યારે અંદરની ગાદીમાંથી રૂની બળવાની વાસ આવતી હતી. ત્યારે ખબર પડી કે નીચેની ગાદીમાં અગરબત્તીનો ગલ પડ્યો છે જેનાં કારણે ગાદીમાંનું રૂ બળતું હતું પણ ધીમું ધીમું હતું એટલે કોઈને ખબર ના પડી .પણ જેટલાં બેઠાં બધાંની સીટ ગરમ થઈ. ત્યારથી
ઓફિસમાં અગરબત્તી કરી ખુરશી ઉપરની દિવાલના કાણામાં ખોસવાનું ભૂલી ગયાં.આજે પણ અમે એ હોટ ખુરશીને યાદ કરી મજાક કરી લઈએ છે ..કેવી બળી’ તી??
નયના પટેલ..નૈન.
******************************************
NOG સાહિત્ય સરિતા ( ૧ )
NG no. -39
વિષય – જીવનમાં બનેલી રમુજી ઘટના
ગદ્ય – લેખ
શીર્ષક – નવી ચંપલ
લગભગ દસેક વર્ષ પહેલાં મારી સાથે એક રમૂજી ઘટના બની.
એક વાર પૂનાથી ટ્રેનમાં પાછાં ફરતાં હતાં ત્યારે એમાં લેટ્રીનમાં જવું પડ્યું. જ્યારે પણ હું ટ્રેનમાં ક્યાંક જઉં ત્યારે ચાલુ ટ્રેને લેટ્રીનમાં ચંપલ પડી જવાની બહુ બીક રહે એટલે બહુ સાચવું. બહુ તકલીફ પડે ચંપલની સાથે કપડાં પણ સાચવવાની.
એ દિવસે એવું જ થયું, નાડાની ગાંઠ વળી ગઈ.ન ખુલે કે ન તૂટે.બહુ મથામણ કરતી હતી ને પગ સહેજ મગરિયા બાજુ ખસ્યો અને એક પગની નવી જ ચંપલ નીકળીને નીચે ઊતરી ગઈ. બહાર આવીને સાથે હતાં એ મિત્રોને નવી ચંપલ પડી ગયાની વાત કરી. મિત્રોએ બહુ મશ્કરીઓ કરી. એક બેન ચંપલની એક્સ્ટ્રા જોડ લાવ્યાં હતાં એ મને આપી. પણ એક સુજ્ઞ મિત્રે ટકોર કરી કે ગાંડી, એક ચંપલ પડી ગઈ તો બીજી પાછી કેમ લાવી? એ પણ નાંખી દીધી હોત તો રેલવેના પાટા પર ફરતા કોઈ ગરીબને બંને ચંપલ મળી જાત ને!
હું વિચારમાં પડી ગઈ! આવી નાનકડી પણ સુંદર વાત મને કેમ ના સમજાઈ!
થોડા દિવસ પછી ફરી એક વાર ટ્રેનમાં જવાનું થયું.
હવે અગોચર મનમાં પેલી વાત પડેલી હતી જ. સાથે લેટ્રીનમાં ચંપલ પડી જાય એ ડર પણ અડીખમ હતો.
આ વખતે ચંપલ ના પડે એની કાળજી રાખીશ જ એવું મનોમન નક્કી કરીને લેટ્રીનમાં ગઈ. આ વખતે નાડાની ગાંઠ ના વળી પણ નાડું જ તૂટી ગયું અને એ ફિકરમાં ચંપલ નીકળી ગઈ ને નીચે ઊતરી ગઈ! હસવું કે રડવું એ સમજાયું નહીં. પણ તરત પેલો મિત્ર યાદ આવ્યો અને સમય ગુમાવ્યા વગર બીજું ચંપલ પણ એમાં જ નીચે નાંખી દીધું. મનોમન એક સારું કાર્ય કરવાની ખુશી થઈ અને નાડાંચને તો પેન્ટ પર પહેરતા પટ્ટાની જેમ બાંધીને ઈડરીયો ગઢ જીતીને નીકળી હોઉં એવી ખુમારી સાથે હસતાં હસતાં બહાર નીકળી.
લેટ્રીન ખૂલવાની રાહ જોઈને ઊભેલાં એક પતિ પત્ની મને આમ અંદરથી હસતાં હસતાં નીકળતી જોઈને એકબીજા સામે જોઈને મલકાયાં. પણ કંઈક સારું કર્યાનો અનોખો આનંદ હતો. આ વખતે પણ નવી જ ચંપલો હતી. ક્યાંય પણ બહારગામ જઈએ તો નવી ચંપલ લેવાની મને ખરાબ આદત છે.
આવું વિચાર્યું નહોતું કે જેનો ડર હોય એવી જ એકની એક ઘટના ધ્યાન રાખવાં છતાં બે વાર રિપીટ થાય!
આશ્ચર્યની વાત તો હવે આવે છે કે આ જ ઘટના પર એક શોર્ટ ફિલ્મ બની છે! એ જોઈને તો મારું આશ્ચર્ય બેવડાયું કે અગોચર મન દરેક માનવ પાસે હોય છે અને ડિટ્ટો બીજા માણસનાં મન જેવું જ વિચારતું પણ હોય છે!
પ્રફુલ્લા “પ્રસન્ના”
અમદાવાદ
*****†************************************
NOG SS NO .0095
વિષય :– યાદગાર રમૂજી પ્રસંગ
પ્રકાર :– ગદ્ય
શીર્ષક :– “ ભાષાનું ભોપાળું “
દરેક સ્ત્રીને ( દીકરીને ) પહેલવહેલી વાર જ્યારે સાસરે જવાનું થાય ત્યારે પરિવાર , ગામ , શહેર કે પ્રદેશ બદલાતો હોવાથી ભાષાનાં લોચા થાય જ અને પછી અજાણતાં જ આવા ભોપાળાં સર્જાઈ જાય અને સાસરીમાં હાસ્યાસ્પદ થવાય,અથવા તો એમ કહોને કે એક મીઠી રમૂજ વાતાવરણમાં છવાઈ જાય. જો સાસુ વઢકણી હોય તો કદાચ બે વેણ ગુસ્સાનાં પણ સાંભળવાં પડે ખરાં !
જો કે હું પરણીને સાસરે આવી ત્યારે મારે તો સાસુ કે સસરા જ નહોતાં .પણ બે નણંદો અને એક દિયર ખરાં .હું અમદાવાદથી પરણીને ભાવનગર આવી .કાઠિયાવાડી બોલીથી અજાણ હતી અને જે શહેરમાં બાળપણથી લઈને મોટાં થયા ,ભણ્યાં ગણ્યાં હોય એટલે સ્વાભાવિક છે કે અમદાવાદી બોલી તો આપણામાં વણાઈ જ ગઈ હોય ને !
સાસરે આવ્યાં ને રિવાજ પ્રમાણે નવી વહુ પાસે લાપસીનાં આંધણ મૂકાવે. મારા સાસુ નહીં એટલે આવી બધી વ્યવહારિક રીતિઓ પૂરી કરાવવાં માટે મારા માસાજી સસરા અને એમની દીકરી સાથે આવેલાં. એમણે મને કહ્યું કે લાપસીથી રસોઈની શરૂઆત કરો. મેં તો કદી મમ્મીનાં ઘરે રસોઈ જ કરી નહોતી. બંદાએ ભણતર પૂરું કર્યું ને તરતજ નોકરી શરૂ કરી દીધી એટલે રસોઈનો વારો જ ના આવે. બંદાએ તો માસાજીને કહી દીધું કે દાદા ( એ મારાં મમ્મીનાં કુટુંબી કાકા થતાં હતાં ) મને લાપસી નથી આવડતી. કહો તો ફ્રુટ સલાડ બનાવુ ! દાદા હસવા લાગ્યાં. મારી નણંદ કહે ,”ભાભી , દાળભાત શાક તો આવડશે ને ?” મેં હોંશેથી હા હા કહી દીધું. પણ સાલું ત્યાં ય લોચા પડ્યાં.
સાસરીમાં પ્રાઈમસ હતો અને એ પણ પેલો જૂનવાણી પિત્તળનો પંપ મારીને ચાલુ કરવાનો .હવે પ્રાઈમસ તો મમ્મીને ઘરે કોઈ દિવસ વાપર્યો જ નહોતો. ત્યાં તો ગેસ હતો. અને દીવેટોવાળો મૂંગો પ્રાઇમસ ! “ દાદા આ તો મને નહીં આવડે ! આને કેમ સળગાવાય?”નણંદે મોઢું બગાડતાં ચાલુ કરી દીધો. આણામાં કૂકર લઈ ગઈ હતી એમાં દાળભાત મૂક્યાં અને સગડી પર શાક વઘારવાનું હતું. જોકે મારી માટે એ પણ અઘરું જ હતું. સાલું પિયરમાં બહુ ઠાઠથી રહેલી અને આવું તો કરવાનું તો શું જોયું પણ નહોતું એટલે ડગલે ને પગલે સમસ્યાઓ જ ! પણ મારાં દાદા મારી સાથે જ હતાં. હવે ખરેખરી જોવા જેવી થઈ.
નણંદને કીધું, “શાક વઘારવા માટે ‘તગારી’ આપોને ! “નણંદ તો ચોકડીમાંથી મોટું ‘ તગારું ‘ લઈ આવ્યાં. મેં ફરીથી કહ્યું ,”તગારું નહીં તગારી આપો”. તો કહે ,” એ જ તો આપું છું. કેટલાં માણસનું શાક બનાવશો ?” કાપો તો લોહી ના નીકળે એવી મારી હાલત હતી. બધાં મારું મોઢું જોઈને હસવા લાગ્યાં . દાદાએ નણંદને વઢીને ચૂપ કરી અને મને ‘ કડાઈ ‘ આપીને કહ્યું ,”આમાં શાક વઘારાય .જુઓ ,હવે અમદાવાદમાં ‘તગારી’ ,અહીં ‘કડાઈ ‘.”એવી જ રીતે અમદાવાદમાં સ્ટીલની કે એલ્યુમિનિયમની કિલો બે કિલો તેલ સમાય એવી બરણીને ‘ડોલચું ‘કહે. મેં તેલનું ડોલચું માંગ્યું તો મારાં નણંદે મારા પતિને કહ્યું ,” ભાભીને કહો કે અહીં ઘરમાં જ સગવડ છે .’ ડોલચું ‘ લઈને બહાર નહીં જવું પડે ! ત્યારે તો ખરેખર આ ભાષાનાં ભોપાળાંથી હું શરમજનક સ્થિતિમાં મૂકાઈ ગઈ હતી.
પણ પછી હંમેશાં જ્યારે તેલની બરણી કે શાક વઘારવા કડાઈ લેતી ત્યારે અચૂક મારાં નણંદનાં શબ્દો યાદ આવે ને હસી પડાતું. આજે જ્યારે મારી પુત્રવધૂને આ પ્રસંગ કીધો તો એ પણ હસીને બેવડ વળી ગઈ ને બોલી ,”મમ્મી, હું પણ અહીં આવી ત્યારે આવાં જ અનુભવમાંથી પસાર થઈ હતી”. જોયુંને ભાષાનાં ભોપાળાં કેવાં કેવાં હોય છે !!
દીપિકા ચાવડા ‘ તાપસી ‘.
**********†**†***************************
NOG SS No -0080
વિષય – રમૂજી પ્રસંગ
આ કોરોના લોકડાઉન દરમિયાન દરેકને ખૂબ સફળ રહ્યું હશે ! અલબત્ત, લોકડાઉન
દ્વારા પોતાની જાત પ્રત્યે ગર્વ થાય, મીન્સ કે
પ્રાઉડ ફીલ થાય કે “આવું કામ પણ હું કરી શકું છું !” આ કોરોના લોકડાઉને દરેક ઘરમાં ઉત્તમ
કલાકારોને જન્મ આપ્યો, ઘણાં નાના નાનાં કામ માટે પરાવલંબી બની બીજાં પર આધાર રાખનારા આપણે આટલું બધું કામ જાતે કરીને સ્વાવલંબનનું ઉત્તમ પ્રેરકબળ બની શક્યાં છીએ. (વાંકા રહીને, હા )
ભોજનમાં નવી નવી વેરાયટી દીકરાઓ સાથે મળીને બનાવવી એક પણ એક લ્હાવો જ ગણાયને ! ટેસ્ટફૂલ વાનગી બને એટલે તરત જ મારો છોટુ બોલે ‘ મમ્મી, આપણે
ખાણીપીણીનું શરુ કરી દેવું છે? એમાં સારો એવો પ્રોફીટ મળી રહેશે હો! ને વળી પાછી એમાં મંદી આવવાના ચાન્સ પણ નહિવત્ ! ”
અમારાં પરમ સખા પારુલ બહેન તો પાછાં ઘણાં પ્રેરણાદાયક ! એમના ગાંઠિયા વણાતા વિડિઓ દ્વારા અમને ય પ્રેરણા મળી ને અમે ય સમોસા, ગાંઠિયા જોરદાર બનાવ્યાં, મોટો તળે,ને છોટુ સમોસા વાળે ! હા, ભૂલ એટલી અમારી કે લાઈવ વિડિઓ દ્વારા ડેમોનું પ્રદર્શન કરવાનું યાદ જ ન આવ્યું ! જમતાં જમતાં છોટુએ તો ખાણીપીણીના ધંધા સાથે ફરસાણનું પણ શરુ કરવું એવું નક્કી કરી નાખ્યું !
સાંજે એ ભાઈબંધ સાથે ફૂલ રેકેટ રમતો હતો ત્યાં સ્લીપરે જવાબ દઈ દીધો, એકબાજુથી તૂટી ગયું , તરત મારી પાસે આવીને ફરિયાદ ! ” મમ્મી, આ સ્લીપરનું કાંઈક કરી દેને ! એકાદી ટેપ બેપ લગાડી દેને ! ” ટેપ લગાડી પણ એની જિન્દગી ટૂંકી નીકળી , વળી પાછી એજ પરિસ્થિતિ.અંતે સોયદોરાનો એ ડબ્બો લઈ આવ્યો, મોટી સોય અને પતંગના કાળા દોરાથી સ્લીપરને જીવતદાન મળ્યું, આજે છ દિવસ થયાં છતાં એ સ્લીપર લહેરમાં ! પણ પાછું આ એક નવાં ધંધાનું સપનું અમે ન સેવ્યું !
સોસાયટીમાં ગેસની પાઈપલાઈન ફિટ કરાવવા માટે જ્યાં ત્યાં ખોદકામ કરેલું, એમાં ઘરનાં ચોકમાંથી ગાડી બહાર કાઢવા માટે એક ઢાળીયો બનાવેલો,ગેસવાળાં પોતાનું કામ પતાવીને જતાં રહ્યાં પણ.. અમે ઢાળ સરખો કરાવવા માટે કારીગરને ફોન કરીને થાકી ગયાં, એ વીઆઈપી વાયદા કરવામાં ભારે હોશિયાર .આજે આવું ને કાલે આવું .ત્યાં તો લોકડાઉન ક્હે હું આવું !
લોકડાઉનના કારણે એ કોઈ કારીગર ક્યાંથી મળે? સાંજે તડકો નમ્યા પછી
પથરા વગેરે ગોઠવી,ભંડકમાં ખાંખાખોળા કરતાં થોડીક સિમેન્ટ પણ મળી આવી અને અમારું કામ ચાલ્યું, ઢાળિયાને નવો દેહ મળ્યો !
અરે, ગઈ કાલનું કામ તો મને ગિનીઝ બુકમાં સ્થાન અપાવે એવું હો ! બે ત્રણ દિવસથી પતિદેવની કચ કચ શરુ, ” આ માથાના વધેલા ઝંડીયાથી ગરમી બહુ થાય છે, હો, વાળંદને ડબલ રૂપિયા આપવા તૈયાર છું, જો એ આવે તો ! અમારા ત્રણેયનું કામ થઈ જાય, ( આમાં બેય દીકરાનો પણ એમણે વિચાર કરેલો ) પણ…. આ તો લોકડાઉન ! સાંજે સાડા છ વાગે મેઁ મજાકમાં કીધું ‘ ચોઘડિયું સારું છે, હો !’ ક્હે ‘શેનું?’ મેં કહ્યું,”આ તમારી જટાઓને વિદાય આપવાનું, ચાલો, વિશ્વાસથી, ઉત્તમ અખતરો!”ને બોલો, એતો સાચે જ માની ગયાં ! (વાર્યા ન વરે પણ હાર્યા વરે! )
બહાર છોટુ ટીવી જોતો હતો એટલે બહાર તો ન બેસાય ,આવું કામ કરવા! અંદરના રૂમમાં ટેબલ બરાબર રૂમની વચોવચ્ચ ગોઠવી, એમને બેસાડી, ગળાની ફરતે કોટનનો દુપટ્ટો વીંટાળી, જરૂરી શસ્ત્ર સરંજામ સાથે હમ તૈયાર.જાળવી જાળવીને જટા માસીને વિદાય આપવાનું કામ પાર પાડ્યું.બન્ને દીકરાઓને વારાફરતી બોલાવીને એમનાં અભિપ્રાય પણ લેવાતાં ગયાં ! વળી આ વખતે તો એમણે જ એક સલૂન ખોલવાનું નક્કી કરી નાખ્યું, બોલો લ્યો ! વાળને કલર બલર નાંખીને રૂપકડા કરી કલાક પછી ચોકમાં હીંચકા પર બેઠાં ત્યાં જ બાજુવાળા લંગોટિયાએ પૂછી પણ લીધું , ક્યાં વાળ કપાવી આવ્યો હે? મારે ય બહુ વધી ગ્યાં છે ! એમણે જવાબમાં મીઠી સ્માઈલ આપી આડી વાતે વળગાડી દીધો!
બીજાં દિવસે સવારના પોણા છ વાગે બાથરૂમમાં ગઈ, તો, ધ્યાન ગયું સામેની દીવાલ પર, પગમાં પહેરવાના ચાંદીના સાંકળા જેવો જ અદ્દલ, મોટો કાનખજુરો ! મનોમન એને વિનંતી કરી, ભાઈ, ત્યાં ને ત્યાં જ રહેજે થોડીવાર. તો પણ એણે મારી વિનંતીની અવગણના કરી આખાં બાથરૂમમાં આમથી તેમ છતાં મનમાની શરુ કરી ને એને મારે પણ સ્વીકારવી પડી. અલબત્ત, ડાન્સ કરતાં કરતાં ! પછી હળવેથી સૂપડીમાં દબાવી એ કાનખજુરાને હિંમતથી વિદાયમાન કર્યો.
ખેતરે વસતાં લોકો હોય કે ખુલ્લાં મેદાનમાં હંગામી વસવાટ કરનાર લોકો આવાં કેટકેટલાં જીવ જંતુઓ સાથે સહજીવન ગાળતાં હોય છે હિંમતથી, ડર્યા વગર. કેમકે એ વિચરનારા જીવને પણ પોતાનો જીવ વ્હાલો હોય છે, જો તમે એને ન છંછેડો તો તમને કશું ય નુકસાન કરતાં નથી જ.આપણા જ્ઞાનપીઠ એવોર્ડ મેળવનાર મૂર્ધન્ય સાહિત્યકાર શ્રી ઉમાશંકર જોશીએ ખરું જ કહ્યું છે..
‘વિશાળે જગ વિસ્તારે નથી એકજ માનવી…….’
વર્ષા જાની
ભાવનગર
***************************”***”********
ન્યુઝ ઓફ ગાંધીનગર
સાહિત્ય સરિતા
NOG SS No : 0052
વિષય : જીવનનો રમૂજ પ્રંસગ
શીર્ષક : “રમૂજી કિસ્સો” ( ગદ્ય )
હજી થોડાં દિવસ પહેલાં જ બનેલી તાજી ઘટનાની વાત કરુ. આધાર કાર્ડ કેમ્પ લાગેલો,ગામનું નામ હતું છેલ્લા કરમસીયા, આ ગામ વિષે થોડી માહિતી આપું તો વડોદરા શહેરનાં ગ્રામ્ય વિસ્તાર વાઘોડીયા તાલુકામાં આવેલું એક ગામ ,એટલે છેલ્લા કરમસીયા.ગામમાં આધાર કાર્ડનો કેમ્પ લાગે આધારનાં સુધારા વધારા માટે ગામ લોકોનો મેળાવડો થવો સામાન્ય હતો.એક પછી એક આધાર કાર્ડનાં કામ પતી રહ્યાં હતાં. મારી પાસે એક જ ઘરની ચાર છોકરીઓનાં આધાર કાર્ડ કઢાવવા માટે એક પરિવાર આવ્યો.હું દરેક આધાર કાર્ડમાં જરૂરિયાત પ્રમાણે સુધારા વધારા કરતો ગયો; નવાઈ તો મને દર વખતે થતી અને લાગતી , હું મનમાં હસી લેતો પણ કોઈને કહી નહોતો શકતો . કારણ ખબર છે તમને? અરે ! તમને કયાંથી ખબર હોય ? દરેક છોકરીઓ નાની મોટી હતી ,સમજો કે ઉંમરમાં થોડો થોડો ફેર પડે.
દર વખતે હું કહેતો “મનીષાને કેમેરા સામે ઊભી કરો ,” “સુનીતાને ઊભી રાખો ,ફોટો લેવાનો છે ,”
“નીતા ક્યાં….”
દર વખતે તેમનો બાપ ,તે છોકરીઓને પૂછતો “ઓય તું મનીષા છે ને ? સુનીતા કોણ? અલી ,આઈયા ઊભી રે ને ,”
એક વખતે તેમનાં પત્ની ને પણ પૂછયું “ઓય, નીતા આને ?”
પતિના આવા વેધક સવાલથી તેમના પત્ની પણ મનોમન હસ્યાં તે સમયે . બહેન વિચારતાં હશે “આ બાપ છે કે કોણ? આને એની છોકરીઓનાં નામ ખ્યાલ નથી !”
બની શકે કદાચ બાપ ઘરે રહેતો પણ ન હોય ? કાંતો મજૂરી કરવામાં સવારથી નીકળી રાતે જ ઘરે આવતો હોય તેવું પણ બને ને ? ગ્રામીણ વિસ્તાર હોય ,બાપ વ્યસની હોય તો પણ તેને યાદ ન હોય ? સાલું ઘણાં સવાલ છે ,જવાબ તો એ ભાઈ જ આપી શકે તેમ છે , પણ એમને એવું થોડું પૂછાય ….હા….હા…હા…
છે ને રમૂજ પમાડે તેવો કિસ્સો? એક બાપને જ નહોતી ખબર પડી રહી કે તેની ચાર છોકરીઓ કોણ કોણ છે ? તેમનાં નામ શું છે ? બોલો સાહેબ હવે આવાં લોકો પરિવારની સંખ્યા વધારતાં વધારી તો દે છે પણ ઘરનાંની વિગત જ સમયે યાદ નથી હોતી , આવું કેમ ચાલે ? તમે જ કહો..ખેર !આ તો રમૂજી કિસ્સો હતો.
સંજય તરબદા “સાંજ”
વડોદરા