GN_10-7-20 (News of Gandhinagar PDF)
આજે ન્યૂઝ ઓફ ગાંધીનગર દૈનિક આયોજિત સાહિત્ય વિભાગ મા નિર્ણાયક,સહ નિર્ણાયક,સહ સંચાલક શ્રી ની રચનાઓ……….
*ઉગતી ઉષા*
રાત્રિની નીરવ શાંતિ પછી પરોઢ જાણે પગમાં ઝીણી ઝીણી ઝાંઝરીઓ ઝમકાવતી આવતી હોય એમ લાગે.પક્ષીઓના જીણા કલબલાટની વચ્ચે કાગડો પોતાની હાજરી પુરાવતો હોય એમ કા..કા..કા..કરે. અને આદિત્યનો સાત અશ્વોનો રથ જેમ જેમ નજીક આવતો જાય તેમ તેમ પરોઢ સવારમાં ફેરવાતી જાય.સૂરજદેવતા જાણે પોતાની સાથે હજારો વૉલ્ટનો બલ્બ લઈને આવ્યા હોય એમ પ્રકાશ આખી ધરતી પર ફેલાઈ જાય.આવી ઉગતી ઉષાને જોવાનો લ્હાવો કંઈક અલગજ હોય છે.ઉષા થતાંજ થંભી ગયેલા સમયમાં જાણે ગતિ આવી ગઈ હોય એમ લાગે.એમાંય પાછી ગામડાંની ગતિ અને શહેરની ગતિમાં ફરક ઊડીને આંખે વળગે છે.
ગામડાંમાં પરોઢ થતાંની સાથે પનિહારીઓ પાણી ભરવા,કપડાં ધોવા અને ગોવાળો પોતાની ગાયભેંસોને નવરાવવા નદીએ જતાં દેખાય છે.કોઈક ડેલીમાં ઊભા ઊભા સૂર્યને અર્ધય આપતું દેખાય છે.તો ક્યાંક કોઈક વૃધ્ધ દાદા પોતાના પૌત્ર પૌત્રીને લઈને કૂણાં કૂણાં તડકાનો આસ્વાદ લેતા દ્રષ્ટીગોચર થાય છે.ઘરની વહુઓ આંગણા લીપતી,રંગોળી કરતી કે તુલસી પૂજતી દેખાય છે.ઘરના પુરૂષો પોતપોતાના બળદો ,હળ, કે ટ્રેક્ટર લઈને ખેતરે જતાં દેખાય છે.આવી આ સુંદર સવારના દર્શનની સામે શહેરની સવાર સાવજ જુદી હોય છે.શહેરમાં રહેતા કહેવાતા શહેરીજને પરોઢ તો ભાગ્યેજ જોઈ હશે.કારણ મકાનોની ગીચ વસ્તીને કારણે અહીં ઘરને બારીઓ નથી હોતી.અને જ્યાં બારીઓ હોય છે એ બારીઓ મચ્છરોના પ્રવેશની બીકે કાયમ બંધજ રહે છે.બારીના કાચને સૂર્યના કીરણો ટકોરા પર ટકોરા મારે છે.પરંતુ મોબાઈલના રીંગટોનની વચ્ચે કે ટીવી પરના કાર્યક્રમોના ઘોંઘાટમાં સૂર્યના કીરણોના ટકોરા શહેરીમાનવને નથી સંભળાતા. સવાર થતાંજ અહીંની માનુનીને ચિંતા હોય છે ચીંટુની સ્કૂલબસ જતી ન રહે એની, સાહેબના ઘરમાંથી નીકળવા પહેલા તો ટીફીનવાળો આવી જાય,નળમાં આવતું પાણી બંધ થઈજાય એ પહેલાં પાણી ભરી લેવાની ઉતાવળ.ઘરમાં પાછળ રહી ગયેલા સાસુસસરા કે બીજા મેમ્બરો માટે રસોઈ બનાવી પોતાની ઓફીસે પહોંચવા માટે વસઈથી સવારની ૯ : ૨૦ની ચર્ચગેટ ફાસ્ટ લોકલ છૂટી ન જાય એના ઉચાટમાં સતત ઘડીયાળના કાંટે દોડતી એ કહેવાતી ઘરની રાણીને પરોઢથી લઈને ધરતી પર નિશાએ ક્યારે પોતાનું સામ્રાજ્ય ફેલાવ્યું તે વિચારવાનો સમયજ નથી મળતો.આ બધાની વચ્ચે જો એકવાર નિરાંતે ઊષાને નીરખવાનો સમય મળે તો ખબર પડે કે ઊગતી ઊષા કેટલી સુંદર હોય છે.પર્વતો પર ધીરે ધીરે પથરાતો સોનેરી તડકો પર્વતો પર સોનાનો ઢોળ ચડાવ્યો હોય એવા સોનેરી લાગે છે. નદી તળાવ ઝરણાં કે સમુદ્રના નીર પર પડતા સૂર્યના કીરણો જાણે કીરણો નહોય પરંતુ હીરાઓનો વરસાદ વરસાવતો હોય એમ પાણી પર ચમકે ત્યારે કુદરતને સલામ ભરવાનું મન થાય છે.ઊંચા ઊંચા વૃક્ષો ધીમે ધીમે લહેરાઈ લહેરાઈને નૃત્ય કરતા કરતા સાત અશ્વના રથ પર બિરાજમાન ભાસ્કરને આવકારતા હોય એમ લાગે.અને આ બધીજ ગતિવીધીઓની પાછળ બ્રહ્માંડના રાજા પ્રભાકરનોજ હસ્તક્ષેપ સ્પષ્ટ થાય છે.
આવી સુંદર ઉષાને માણવા ઉચ્ચમધ્યમ વર્ગના લોકો ચાલવાની કસરત કરવાને બહાને પણ ઘરની બહાર નીકળે છે.રસ્તા પર એક બાજુ સમય પર કામધંધે પહોંચવા ટ્રેન કે બસ પકડવા દોડતો હાંફતો માનવી…….અને બીજી બાજૂ ફૂટપાથ પર પડ્યોપાથર્યો રહેતો ગરીબ માનવી….!! કુદરતની આ વિરોધાભાસી લીલા જોઈને ક્યારેક શંકા પણ થાય છે. કુદરતે તો પોતાની અનુકંપા બંને માનવી માટે સરખીજ વરસાવી છે. છતાં આ વિરોધાભાસ શા માટે? એકની પાસે ખાવાનું છે તો સમય નથી અને બીજા પાસે માત્ર સમયજ સમય છે પરંતુ ખાવાનું નથી. ખેર આતો વિષય બહારની વાત થઈ.કયારેક સવારના સમયે કોઈક મંદિર પાસેથી પસાર થઈએ ત્યારે ત્યાંનું એ દ્રષ્ય જોઈને મન વિચારોની કેડી પર જઈ પહોંચે છે, જ્યારે મંદિરની બહાર પૂજાપો વેચતા દુકાનદાર પાસે પૂજાપાની થાળીનો ભાવતાલ કરતા ભક્તજનોને જોઈને થાય કે પૂજાપામાં તોલમાપ કરીને ખરીદેલો પૂજાપો ભગવાનને ધરતી વખતે આજ ભગત ભગવાન પાસે માત્ર પોતાના માટે સુખ માંગવા જાય ત્યારે કદાચ ઈશ્વર પણ આ રીતેજ તોલમાપ કરી લેતો હશેને…….!! મંદિરની અંદર પ્રવેશતાંજ મંદિરની એક અનેરી ઠંડક પગના તળીયાને સ્પર્શી જાય છે.મંદિરની અંદર બોલાતા મંત્રોચ્ચારથી, કપૂર, અગરબત્તીની મહેક અને એની સફેદ ધૂમ્રસેર વાતાવરણને એક અનેરી તાજગી બક્ષે છે.ઈશ્વરની પ્રતિમા પર થતાં અભિષેકનું દ્રષ્ય અને ત્યારબાદ ફૂલોથી શણગાર્યા પછી ઈશ્વરનું મઘમઘતું સ્વરૂપ મનને તરબતરકરી દેછે.કુદરતના આ સુંદર નિત્યક્રમને કોઈ હસતો તો કોઈક રડતો, માનવી સમયની સાથે સરતો જાય છે.અને આ રીતે વિદાય લેતા દિવસને આપણે વિદાય આપીએ છીએ, ફરીથી નવા સપનાંઓ, નવી ઈચ્છાઓ સાથે ઉષાના આગમનને આવકારવા……!
©
લેખિકા: આરતી અ. મરચંટ
મુંબઈ : કાંદીવલી.
***********†****************** ************
સ્વપ્ન બની ને આવીશ…
આપને એક થઇએ નિયતિને કયાં મંજુર હતું?
તારા રંગીન જીવનમાં મેઘધનુષ રંગ ભરશે ત્યારે
સ્વપ્ન બની ને આવીશ
આમ તો તારાં જીવનનો હિસ્સો પણ નથી રહ્યો કાયમનો,
મારા કિસ્સાઓને યાદ કરીશ તું જ્યારે જયારે
સ્વપ્ન બનીને આવીશ
આમ તો આદત તારી રમે રમત કાયમ પ્રેમની ,
ક્યારેક તું તારી લાગણીઓને હારી જઈશ ત્યારે,
સ્વપ્ન બનીને આવીશ…..
તને ક્યાં છે ખબર તારાં માટે મારી લાગણીઓની?
ભૂલી જસે તને લોકોને એકલતા સાલશે તને જ્યારે ,
સ્વપ્ન બનીને આવીશ…
મનીષ વોરા ” અભિવ્યક્તિ “
******†****†*****************************
ધનિયાણી
“તેનાથી પંદર વર્ષ મોટો અને ઉપરથી સાત વર્ષના ગાંડા છોકરાની જવાબદારી! ખબર નહીં કેમ ચાલશે સંસાર.”
“આ તો ભાઈ પૈસાની કમાલ છે નહીંતર આટલી રૂપાળી, ગુણિયલ છોકરી માટે સમાજમાં છોકરાઓની ક્યાં કમી છે?”
વીસ વર્ષની રેવા પાંત્રીસ વર્ષના કેશવને પરણી ત્યારે ગામમાં વાતોના વાવાઝોડા એ ગંભીર સ્વરૂપ લઈ લીધું.
નગરશેઠ કેશવને ત્યાં સાત પેઢી ખાતા ન ખૂટે એટલું ધન પણ તેની વહુ સુખ ભોગવવા એક જન્મ પણ પૂરો ના રહી. તેની પહેલી પત્ની માયાએ બાળકને જન્મ આપતાની સાથે જ દુનિયાને અલવિદા કહી દીધી. વિધવા માના ભરોસે મોટા થતાં બાળક માટે જરૂરિયાત કરતા વધારે દૂધ, રમકડાં, મેવા-મીઠાઈની રેલમછેલ રહેતી. પણ એક ન પુરાય એવી ખોટ હતી માના વ્હાલની! દીકરા અમરને ડોકટરે સામાન્ય તપાસ પછી જ તેની મંદબુદ્ધિનો અણસાર આપી દીધો હતો. ફરી બીજો ઝાટકો કેશવ સહન કરે ત્યાં તો રાતે સુતેલી મા એક સવારે ઉઠી જ નહીં ને!
આટલું મોટું ઘર, મંદબુદ્ધિનો દીકરો અને વેપાર બધું કેશવ માટે એકલે હાથે સાંભળવું મુશ્કેલ હતું. એનો એક જ ઉપાય હતો, બીજા લગ્ન. ખોરડાની ઈજ્જત અને પૈસાને કારણે નાજૂક,ગુણિયલ રેવાનું માંગુ તેના બાપે સામેથી નાખ્યું. વાજતે-ગાજતે રેવા કેશવના ઘરની શોભા બની ગઈ.
લગ્નના બીજે દિવસે રોજની જેમ કેશવ ઉઠીને નાવણીયે જતા ટુવાલ શોધવા લાગ્યો.
“ચા તૈયાર છે, તમારું બધું ઠેકાણે પહોંચી ગયું છે. ઝટ પરવારીને આવો.” તેણે મીઠા શબ્દોથી પહેલા નાહી લીધું. અમર તેના પહેલા તૈયાર થઈને બેઠો હતો. હવે કેશવને એટલું તો સમજાઈ ગયું કે મારું બધું ઠેકાણે પડી ગયું છે.
પરવારીને ઘરની બહાર નીકળતો હતો ને બાજુમાંના કાશીબા રોજની જેમ આવીને સામે ભટકાયા.
“વાહ આજે તો કંઈ એકદમ સમયસર ને? ભાઈ ધણીનું ધ્યાન તેની ઘણિયાણી સિવાય કોઈ ન રાખે.” આગળ ચલાવતા “વહુ અમરને નાસ્તો આપ્યો? તેને ચામાં બિસ્કિટ બોળીને ખવડાવવા પડે છે. આ તો મને થયું કે નવી માના રાજમાં છોકરો બરાબર છે કે નહીં તે જોઈ આવું!” બોલતા કંઈક ઈશારો કરતા બહાર નીકળી ગયા.
“ભગવાનને પામવા હોય તો મંદિરને પણ પવિત્ર માનવું પડે. તેની પૂજા કરવી પડે.” દાદીની વાત રેવાને બરાબર ગળે ઉતરી ગઈ હતી. સવારે વહેલી ઉઠી નહાઈ-ધોઈ, ઘર ચોખ્ખું કરી, અમરને નવડાવી દૂધ-નાસ્તો કરાવી, રસોઈમાં વળગી. આખો દિવસ કામમાં ક્યાં જતો રહ્યો તે ખબર ન પડી. રાતે રાહ જોતા કેશવને મૂકી અમર પાસે આવી. માથે ફરતા હાથને કારણે અમરને આજે આળોટવું ન પડ્યું. બરાબર ઊંઘમાં પડી ગયો છે એ જાણ્યા પછી રેવા કેશવમય થવા ઉતાવળી બની.
હળવેકથી ઉઠી ત્યાં તેને પાલવ કશેક ભેરવાયો હોય એવું લાગ્યું. પાછળ વળી તો અમર પકડીને અડધો બેઠો થઈ ગયો હતો.
“બોલ શું થયું?”
“હું તને મા નહીં કહું!”
રેવા એકદમ છોભીલી પડી ગઈ. ભ્રમર ખેંચાઈ ગઈ.
“તુ મારી ઘણિયાણી બન, કાશીબાએ કહ્યું કે ધણીનું ધ્યાન તેની ઘણિયાણી સિવાય કોઈ ન રાખે” અમર એકીશ્વાસે બોલી ગયો.
રેવાએ અમરને છાતીએ ભીંસ્યો,” હા પહેલા હું તારી ઘણિયાણી, તારું બરાબર ધ્યાન રાખીશ.”
ને શરુ થઈ એક પ્રેમકહાની!
વંદના વાણી….(નિર્ણાયક શ્રી)
******†**********†************ ***********
ટૂંકીવાર્તા,
ઊપહાસ…😌
સમુદ્ર ના ઘૂઘવતા એ મોજા પણ તે વૃઘ્ઘાને કાંઈજ અસર નહોતા કરી રહ્યા,તે તેના કામમાં મગ્ન હતા. આગળ ચાલતા પાછળના પગલાં ભૂસી રહ્યા હતા..જાણે કોઈભારે યાદો ડંખી રહી હોય ને તેને ભૂલવાનો આ મિથ્યા પ્રયાસ હતો.કંઈક પૂછું તે પહેલા વાંકાવળી પાછા કંઇક શોધી રહ્યા હોય તેવો અસહ્ય રઘવાટ હતો.
પાસે જઈ પૂછવું હતું પણ પ્રતિક્રિયા નો ડર હતો મારા મનોમંથન નો એ કોઈ હિસ્સો ન હોય. હું શામાટે અહીં આવી હતી???ઘરે થીતો નિકળી હતી હૃદય પર પડેલા અવગણનાના ઉઝરડા વિસરવા ને ક્યાંક પાછા ઘા પરના પોપડા ઉખેડી એ લાલ રક્ત મારી મશ્કરી ન કરી બેસે..બહુ શોખ હતો તને તો..? નિકળી પડી હતી તું તો પ્રભુ જોડે હોડ કરવા !
મૂર્ખ બની હવે શું ખારા પાણી થી ઘા રૂઝવવા છે કે પગલાં પાછળના પણ લૂછી ઉપેક્ષાને ખોતરવી છે. સ્પષ્ટ દેખાતું હતું પડછાયો કહી રહ્યો હતો સૂરજ છે ત્યા સુધી જ છુ પછી તો અંધકાર માં શોધ્યો નહિ મળું .
પણ ના ત્યા તો એક મોજું આવ્યું ને ફરી વળ્યું
પગલાં પર ને એ ખાબોચિયા માં ઉપહાસરૂપ પાણી રહ્યું . વૃઘ્ઘા એ પાણીને જોઈ ઉભી રહી થોડીવારમાં તરત જ પાછી વળી કંઈક ગણગણતી હતી . હું સ્પષ્ટ ન સાંભળી શકી પણ કંઈક આવું જ હતું કંઈક કેટલુંય બાકી છે …પાછા જવું જ રહ્યું ! ને એ ઝડપથી પાછાવળી ગયા ઘૂઘવાતા મોજાને તેના પગલાં માં પાણી ભરાતા જોવા પણ ન ઉભા રહ્યા.
અસહ્ય વેદના હતી મારા હૈયાનાં એક ખૂણાને તૂટતા રક્તનું એ ખાબોચિયુંએ પગલાંમાં ભરાતા પાણીમાં દેખાતું હતું .સમુદ્રનો ધૂંધવાટ આજે કાનોમાં મશ્કરી કરતા હાસ્ય સમાન વર્તાતો હતો.જગત ખારા પાણીની બાષ્પ જેવું ખારૂ ભાસતું હતું .હું પણ સમુદ્રનું પાણી પગને સ્પર્શે એ પહેલા ત્યાંથી ઝડપથી
ચાલી નિકળી જેથી પગલાની છાપ નોખી ન તરે ને પાછળ ફરૂ તો ન દેખાય ને “ઊપહાસ”થતો ન ભાસે.
જયશ્રી પટેલ….૧૩/૬/૧૮..( નિર્ણાયક શ્રી)
Nice 👌👌👌👌👌👌💐💐💐💐💐