News Of Gandhinagar 07-02-2022
[2/7, 1:07 AM] Pradip: N.O.G. NO- 0026
વિષય-પ્રેમની સંબંધની દિવાલ પર પ્લાસ્ટર ના હસ્તાક્ષર.
શીર્ષક-ભીંતેથી પોપડા ખરે!
વિભાગ- મૌલિક વિચારો.(પદ્ય)
કોઈ ‘એ’ ના રહ્યું પ્રેમની દિવાલ જજૅરિત થઈ.
સંબંધમાં જ્યાં પ્લાસ્ટર આવી ખરે એ શાને?
ડાળીથી પર્ણ ખરતું એવું કહી શકો છો,
કે સ્વાર્થ જ્યાં ભળે એ હસ્તાક્ષર શું કામનાં એ?
કેવો ઉમંગ રે’તો, આંખોમાં આભ ભરતી,
પ્લાસ્ટર દિવાલનું ક્યારે તૂટયું ખબર નથી કંઈ!
આદિ કહું કે અંત છે,આ જિંદગીમાં જાણે!
ઈંટો દેખાય ભીંતે જે પોપડા ખરે ત્યાં!
કરતું વફા ન કોઈ, મેં એય જાણી લીઘું,
ખુદમાં રહીને ખુદનાં બસ ભાવ પાથરું છું.
અંજના ગાંધી “મૌનુ”
વડોદરા
(હાલ અમેરિકા)
[2/7, 1:07 AM] Pradip: NOG SS : 0086
વિષય : વસંતનાં વધામણાં
પ્રકાર : પદ્ય
વાસંતી વાયરો વાયો ને હૈયે ફૂંટી નાની – શી કૂંપળ,
ઉગ્યો કુમળો સ્પર્શ, ને બરછટ ટેરવાં થયાં સળવળ.
મ્હેંક્યું રોમેરોમ આજ તો, ને મ્હોર્યો કેસુડો ડાળે-ડાળ,
ભરબપોરે ટહુકી મીઠડું કોયલ આજ આંબલિયા ડાળ.
ગહેંક્યો મોરલો કહી ગયો સાનમાં ને થયું મન ચંચળ
નદીએ આવ્યાં નીર ને વહી ગયું આ ઝરણું ખળખળ
વેઠી પાનખર તો આવી વસંત આજ મનને આંગણ,
વસંતનો વૈભવ ક્યાં ટકે? બે ઘડી મનમાં જાગે ફાગણ
માણી લે આ ક્ષણોને ‘ઝીલ’, ક્યાં લગી શ્વાસોનું પહેરણ,
પાનખરનાં હૈયે ટહુકી રહ્યું છે વાસંતી મહેંકનું સ્મરણ.!!
– વૈભવી જોશી ‘ઝીલ’
[2/7, 1:07 AM] Pradip: NOG NO. S.S. 0059
વિષય :પ્રેમ સંબંધની દિવાલ ઉપર
ચણતર/પ્લાસ્ટર ના
હસ્તાક્ષર.
પ્રકાર: ગદ્ય- વાર્તા.
શીર્ષક:’સોનેરી હસ્તાક્ષર માતા-પિતાના’
શબ્દો- ૨૩૦
અમર અને શીલા એટલે શહેરની સુવિખ્યાત મેડીકલ કોલેજની બેનમૂન જોડી.
ભગવાન ઉપર શ્રધ્ધા નહીં રાખનારાઓનાં મોંઢામાંથી પણ અનાયાસે શબ્દો અચૂક સરી પડે કે…
‘ ભગવાને શું જોડી બનાવી છે’ !
બંનેનું સૌંદર્ય, સુમધુર વાણી, બધાં સાથેનો સુમેળ ભર્યો વ્યવહાર, ખરેખર શહેરની અનમોલ જોડી !
પાંચ વર્ષમાં, એક બીજાને,ઉંચા અવાજે વાત કરતાં કદી કોઈએ નથી જોયાં.આ છે સાચા શિક્ષણનું શ્રેષ્ઠ ઉદાહરણ!
મકાન બનાવવા માટે દિવાલનું ચણતર આવશ્યક અને તેની મજબૂતી માટે ચણતર ઉપર પ્લાસ્ટર અતિ આવશ્યક.તેમ જ પ્રેમભર્યા અને સુખી લગ્નજીવન
માટે બે હૂંફાળા પ્રેમી હ્રદયને પણ
પ્રેમના પ્લાસ્ટર ઉપર વફાદારી અને નિસ્વાર્થ પ્રેમના હસ્તાક્ષર અતિ આવશ્યક તેવું શીલાને પ્રથમ પ્યારના અનુભવે સમજાયું હતું અને આ બન્ને,
તેને સહજતાથી સજાવતાં હતાં. આ સિધ્ધાંતના આધારે શીલાએ અમર ના પ્રેમને આગળ વધાર્યૉ હતો અને બે હૈયાં એક બીજાનાં જીવનસાથી બની સમગ્ર માનવજાતને એક અદભૂત, અવિસ્મરણીય બોધપાઠ -‘જીવો અને જીવવા દો’ ની કહેવતને યથાર્થ ઠરાવી રહ્યાં છે .
કોલેજના વાર્ષિકોત્સવમાં જયારે
બન્નેનાં માતા-પિતાએ કોલેજનાં ડીનના મુખેથી આ જોડીનાં ભરપૂર વખાણ સાભંળીને બંનેનાં
માતા- પિતાએ ત્યાંજ મેરેજ રજીસ્ટર્ડ કરનારને બોલાવી, અમર+શીલાના પ્લાસ્ટર ઉપર
ખુશીનાં સોનેરી હસ્તાક્ષર કર્યાં ત્યારે શહેરની પ્રસિધ્ધ કોલજની ખ્યાતિ ઝળહળી ઉઠી.
સાર – એક ની જગ્યાએ, બે દેખાય,
અત્તરની જગ્યાએ આયૉડેક્સ આવે,
અને
શરીર સાથ ન આપે તે પહેલાં,
આપણે સૌ સાચા પ્રેમની પરિભાષા
શીખી લઈએ તે ઉત્તમ ગણાશે.
©️ જયકાન્ત ઘેલાણી ‘પ્યારે’
[2/7, 1:07 AM] Pradip: *NOG SS NO:004*
*વિષયઃ પ્રેમ સંબંધના ચણતર,પ્લાસ્ટરમાં હસ્તાક્ષર*
*શબ્દોઃ૩૫૦*
*પ્રકારઃગદ્ય વાર્તા*
*શીર્ષકઃ હિતાર્થ*
હિતાર્થને પ્રકૃતિ સાથે ખૂબ લગાવ તેથી તે ફરતો રહેતો. ક્યારેક ક્યારેક તેના માતા પિતા તેને હવે સ્થાયી થઈ જીવન વસાવવાનું સમજાવતા હતાં. મસ્તમૌલા હિતાર્થ બંધનમાં પડવા જ નહોતો માંગતો. થોડું આમતેમ કરી રળી લેતો ને થોડા પૈસા ભેગા થાય કે બિસ્ત્રો બાંધી
નીકળી પડતો.થોડા પૈસા બચતા ને તે પાછો ફરતો.
ધીરે ધીરે તેની ઉમ્મર પણ વધતી હતી , તે પાંત્રીસ વર્ષનો થયો. તે હવે વધુ ને વધુ ઘર બહાર રહેવા લાગ્યો.
મા બાપે પણ આશા છોડી દીધી હતી.એક વાર તે આમ જ જંગલમાં ફરી રહ્યો હતો, પથ્થરીલી જમીન હતી ને તેની
વચ્ચેથી નાનું ઝરણું વહેતું હતું. ઠંડી પણ હતી. તેણે તેનું
માઉથઓર્ગન કાઢ્યું અને ધીમું સંગીત ચાલું કર્યુ . તેના સૂર હતા,” અકેલા હુઁ યારો..” ત્યાં જ એની નજર સામે કિનારે એક સિંહ સિંહણનું જોડું જોયું. જોયું તો સિંહણ ઘાયલ હતી સિંહ તેની બાજુમાં બેસી લાચાર નજરે જોય
રહ્યો હતો.
હિતાર્થ તો ગભરાયા વગર તે બન્નેની નજીક ગયો. ધીરે ધીરે સિંહણનો ઘા તેની પાસેનાં સ્ટીલના મગથી પાણી લાવી સાફ કર્યો. સિંહ તો સમજદાર મર્દની જેમ દૂર બેસી જોઈ રહ્યો. થોડી વાર રહી સૂકા લાકડાં ભેગા કરી તેણે આગ પેટાવી અને સિંહણને તેની નજીક સુવાડી.પોતાના કપડાંમાંથી સુતરાઉ લેંઘો કાઢી તેણે ચીરી કાઢ્યો ને સાથે રાખતો ટેલક્મ પાવડરથી સિંહણનો ઘા ભર્યો ને ધીમે ધીમે તેને પંપાળવા લાગ્યો.માણસ માત્રથી સચેત રહેનાર જાનવર આજે તેના કહ્યાંમાં રહી ફક્ત જોઈ જ રહ્યો હતો.
ચાર પાંચ દિવસ આ ક્રમ ચાલ્યો. ઝરણાંનાં વહેતાં પાણીમાં રહેલા કુદરતી ખનીજ ને રસાયણથી સિંહણ
સાજી થવા લાગી.હિતાર્થ આ દરમ્યાન કંઈક અંશે બદલાવા લાગ્યો. સિંહણની આંખોમાં તેને કૃતજ્ઞતા દેખાતી હતી. ખુશ થવાને બદલે તે નિરાશ થતો. આજ સુધી તેને કોઈ બંધન નહોતું બાંધી શક્યું તો આ કેવો સમય આવ્યો છે કે આ સિંહણે તેના હૃદય પર પ્રેમના અતૂટ સંબંધોનું ચણતર કરી તેની પર જાણે પ્રેમના હસ્તાક્ષર કરી દીધાં હતાં.
એ કિનારે જ તંબુ બાંધી તે રહેતો હતો. સિંહ સિંહણ બહાર સૂઈ રહેતા. રાત્રે તે નક્કી કરી સૂઈ ગયો
કે તે સવારે નીકળી જશે. પ્રાણી તો પ્રાણી છે. તે ક્યાં સુધી અહીં રહી શકશે.સવારે સૂર્યની પહેલી કિરણ પડતાં જ ઝરણાંના નીર ઝગમગી રહ્યાં હતાં.પંખી કલરવ કરી રહ્યાં હતાં. વૃક્ષો મંદ પવનથી લહેરાય રહ્યાં હતાં, પણ મૂક સિંહ સિંહણ ધીરે ધીરે જંગલ તરફ જઈ રહ્યાં હતાં.હિતાર્થની પાંપણો પર ભીંનાશ બાઝી હતી.
જયશ્રી પટેલ
૫/૨/૨૨
[2/7, 1:07 AM] Pradip: *NOG SS No:0110*
*વિષયઃ પ્રેમ સંબંધના ચણતર,પ્લાસ્ટરમાં હસ્તાક્ષર*
*શબ્દોઃ૩૪૬*
*પ્રકારઃ ગદ્ય-લધુવાર્તા*
*શીર્ષકઃ જીવનની સંધ્યાએ*
સાંજના સમયે ૬૫ વર્ષની ઉંમર વટાવી ચૂકેલા નિવૃત્ત મધુકાન્ત તેમના ઘરના બગીચામાં હીંચકા ઉપર બેઠાં ધીરે-ધીરે ઝુલી રહ્યા હતાં. સાથે ધીમા અવાજે ગીત ગણગણાવી રહ્યા હતાં. ‘જિંદગી… હો જિંદગી, મેરે ઘર આના… આના જિંદગી’. તેમના પત્ની માલિનીબહેન હાથમાં ટ્રે સાથે ચાના પ્યાલા લઈને આવ્યા અને તેમની સામે ખુરશી લઈને બેઠા.
મધુકાન્તે ગીત ગણગણવાનું અટકાવીને માલિનીબહેનની નજરમાં નજર મિલાવી હાથમાં ચાનો પ્યાલો લીધો. વરસાદ પછીનો ઉઘાડ હતો. વાતાવરણમાં ભીની માટીની ખુશ્બુ આવી રહી હતી. સૂર્યના આછા કિરણોમાં બંને ચાની ચુસ્કી લેતાં લેતાં મનમાં ચાલતા વિચારોને વેગ આપી રહ્યા હતાં. થોડા સમય પછી મૌન તોડતાં માલિનીબહેન બોલ્યા, મધુકાન્ત, શું વિચારી રહ્યા છો? છેલ્લા ૩૮ વર્ષથી હું તમારી આંખોના ભાવ અને કપાળની રેખાઓ જોતી આવી છું. તમે ન બોલો તોપણ તે બોલી જ જાય છે.
મધુકાન્તે મૌન તોડતાં કહ્યું, બોલ માલિની, તારું શું કહેવું છે? આપણે આપણા એકના એક દીકરા પરીનની લાગણી અને આગ્રહને વશ થઇને તેની પાસે કાયમ માટે રહેવા અમેરિકા જવું જોઈએ? અહીં ભગવાનની દયાથી પૈસે ટકે કે રહેવા ખાવા-પીવાથી આપણને કોઈ દુઃખ નથી. સરસ ઘર છે, પોતાના સગાંવ્હાલા અને બંનેનું સરસ મિત્રવર્તુળ છે. હજુ સુધી આપણું સ્વાસ્થ્ય પણ આપણને સાથ આપતું આવ્યું છે. ભવિષ્યની કાંઈ ખબર નથી.
માલિની, તેં જિંદગીભર મને ઘણું આપ્યું છે. હવે તને આનંદની પળો આપવાનો સમય મારો છે. આપણે જીવનને માણવું છે, ઉજવવું છે. આ બધું ત્યારે જ શક્ય બને જ્યારે આપણે આપણી ગમતી જગ્યાએ, ગમતા લોકો વચ્ચે રહી શકીએ, જીવી શકીએ. આપણે બંને જીવનભર ઘણું દોડ્યા, ઘણું થાક્યા. હવે વિરામ જોઈએ છે. મધુકાન્તે માર્મિક રીતે હસતાં હસતાં કહ્યું, અત્યારે જેમ આપણે આપણી અંગત પળો ચાની ચુસ્કી લેતાં લેતાં આપણા ઘરમાં ફૂરસદે માણી રહ્યાં છીએ તે અમેરીકામાં ક્યાંથી લાવશો? મારી જિંદગીની ગાડીનું સ્ટીયરીંગ મારે કોઈને હવાલે નથી કરી દેવું.
માલિનીબહેનના ચહેરા પર આછું સ્મિત રેલાઈ ગયું. માત્ર એટલું જ બોલ્યા, મધુકાન્ત, જ્યાં તમે ત્યાં હું. હું તમારો પીછો છોડવાની નથી અને તમને મારો પીછો છોડવા દેવાની નથી. અવારનવાર અમેરિકા જતા આવતા રહીશું પણ જિંદગી તો અહીં જ માણીશું. અને હા, આવતીકાલ સવારની મસાલેદાર ચા તો મધુકાન્ત જ પીવડાવશે. બોલો મંજૂર?
મધુકાન્તની આંખોમાં ઝળઝળીયાં આવી ગયાં. માલિનીબહેનનો હાથ બે હથેળી વચ્ચે દબાવી ફરી ગીત ગણગણવા લાગ્યા. ‘જિંદગી… હો જિંદગી, મેરે ઘર આના… આના જિંદગી’.
*નિખિલ કિનારીવાળા, અમદાવાદ*