ન્યૂઝ ઓફ ગાંધીનગર દૈનિક આયોજિત સાહિત્ય સરિતા ગ્રુપ ની આજ ૬ ગદ્ય રચનાઓ પ્રસિદ્ધ કરવામાં આવે છે.
વિષય : આપણ જીવન નો યાદગાર રમૂજ પ્રસંગ- .દિવસ – ૧
www.janfariyadnews.com
Email: prdpraval42@gmail.com
What’s up calling No : 9824653073
તંત્રી/સંચાલક : પ્રદીપ રાવલ
નિર્ણાયક મંડળ :જયશ્રીબેન પટેલ,અરૂણાબેન ત્રિવેદી
યુ ટ્યુબ ચેનલ : janfariyadnews
ન્યૂઝ પોર્ટલ : janfariyanews
વેબ સાઈટ : janfariyadnews.
*NOG SS No : 0077*
*વિભાગ:ગદ્ય, લેખ*
*વિષય:મારા જીવનનો યાદગાર રમૂજી પ્રસંગ*
*શીર્ષક:કરવા ગઈ કંસાર ને થઈ ગઈ થુલી*
પહેલાંના વખતમાં ઘરની બધી મહિલાઓ ભેગી થઈને ઘરે જ પાપડ બનાવતી,એ વખતની વાત છે. એકવાર મારા ફોઈને ત્યાં અમે સહુ ઉમરેઠ મળવા ગયાં હતાં. અમે ઓચિંતા એમના ઘરે જઈ ચડ્યાં હતાં.
એ વખતે એમના ઘરે પાપડ બનાવવાનો પ્રોગ્રામ પહેલેથી જ નક્કી હતો.
ફોઈબા પાપડનો લોટ બાંધવામાં નિષ્ણાત…! એમણે લોટ બાંધવાની શરૂઆત કરી ને અમે જઈ ચડ્યાં ,એટલે અમને સહુને, ખાસ કરીને મારા પપ્પાજીને એટલેકે એમના વ્હાલા ભાઈને જોઈને હરખપદુડા થઈ ગયાં.
એમણે એમના ઘરે પાપડ વણવા માટે મદદ કરવા આવેલી અડોસપડોશની મહિલાઓને કહ્યું ,”હું તમને ફટાફટ લોટ બાંધી આપીશ તમે વણી કાઢજો”, પછી હું તો મારા ભાઈ જોડે નિરાંતે વાતો કરીશ,”બહું વખતે મારો ભાઈ મારા ઘરે આવ્યો છે.”
આવું કહી પછી એ તો મંડ્યા લોટ બાંધવા…!
હરખમાં ને હરખમાં એમણે તો જલ્દી જલ્દી બધાં મરી મસાલા નાંખવા માંડ્યા…!
સરસ મઝાનો લોટ બાંધી પરવારીને બેઠાં એમના ભાઈ સાથે વાતો કરવાં.
પાપડ વણાઈને સુકવાઈ પણ ગયાં.
સાંજે થોડાક પાપડ ટેસ્ટ કરવાં માટે શેકી જોયાં. બધા ખાય ને કંઈક વિચિત્ર મોઢા બનાવે.સહુને ટેસ્ટ વિચિત્ર લાગ્યો.
બધાં એ સાગમટે ફોઈ સામે જોયું..!
બધાની આંખો ફોઈ તરફ..! ફોઈને શંકાની નજરથી જોવા લાગ્યાં…!
એકસાથે બધાં બોલ્યાં,
“ફોઈ, આ શું નાખ્યું છે પાપડના લોટમાં તુરુ તુરુ…?”
થોડીક વારમાં જેણે વધુ પાપડ ખાધો એના તો સંડાસનાં આંટા ફેરા ચાલુ થઈ ગયાં.
સહુની ધીરજનો બાંધ હવે તુટ્યો.
ફોઈ તો પાક્કા શંકાના ઘેરામાં ફસાયાં..! બધાએ શંકાનાં કઠેરામાં ઉભા રાખી પૂછપરછ ચાલુ કરી.
મગજને જોર આપી લોટમાં શું શું નાખ્યું હતું તે યાદ કરવા કહ્યું..!
લોટ બાંધવાની આખી પ્રક્રિયા ,મસાલા યાદ કરવા કહ્યું ત્યાં તો ફુવા દોડતા આવ્યાં “મારી હરડેની ફાંકીનો ડબ્બો કોણ અહીં મુકી ગયું…?”
ત્યાં તો ફોઈ તાડુક્યા,
“ઓ માંડી રે, બળી તમારી હરડે…!
કોણ અહીં મૂકી ગયું ?
મેં એને સફેદ મરચાંનો પાવડર સમજી પાપડના લોટમાં નાખ્યો…!
“આખાય પાપડનાં લોટની મોકાણ
મંડાઈ ગઈ…!”
શું કરું..?
હે ભગવાન..!
બધાંની મહેનત પર પાણીમાં ગઈ..!
ફુવા બોલ્યાં, ” કાંઈ વાંધો નઈં, સવારનાં પહોરમાં નયણે કોઠે હરડેને બદલે બે પાપડ શેકી ખાઈ લઈશ…!”
“બળી તમારી હરડે”…!
એની લ્હાયમાં ને
લ્હાંયમાં કરવાં ગઈ *કંસાર ને થઈ ગઈ થુલી*
પછી અમે સહુ ભેગાં મળીને ખૂબ હસ્યાં.
હજુય આ વાત યાદ આવે ત્યારે હાસ્યની છોળો ઉડે…!
(આ સત્ય ઘટના છે.)
-ૠતંભરા વિશ્વજીત
*ૠત્વિશ્વ*
આણંદ.
******************************************
ન્યુઝ ઓફ ગાંધીનગર
સાહિત્ય સરિતા
NOG :SS : 0089
પ્રકાર: ગદ્ય
વિષય: યાદગાર રમૂજી દિવસ
શીર્ષક : સંતોકબેન અમુકાકાના
રેખા શુકલ- અમેરિકા
આ ઊંમરે તો આવી પહોંચ્યા ,કેટલાક કામો કરવાં બાકી છે
આ કેશ થયા સૌ ચાંદીનાં, મનને સોનાનું કરવું બાકી છે.
જરા મહેકી લઉં હું પૃથ્વીથી, થોડા તારા ગણવાં બાકી છે,
આ વૃક્ષોને પાણી દઈ દઉં, પેલા પંખીને ચણ બાકી છે.
ગીતો મસ્તીનાં ખૂબ ગાયાં, થોડી પ્રાર્થનાઓ હાજી બાકી છે,
મારાં સૌને મેં ખૂબ ચાહ્યા, જગને ચાહવાનું બાકી છે.
બસ બહુ જાણ્યાં જીવે સહુને, ખુદને ઓળખવું હજુ બાકી છે,
કહે છે ખાલી હાથે જવાનું છે, બસ ખાલી થવાનું બાકી છે. ચાર
ધામની યાત્રા ડોશીને કરવી પણ મંદિરના ઓટલે બેઠા સંતોક
બેન મિનિટ આંખ બંધ કરી, વાંદરા એ એક થપાટ મારી એક
ઠેકડે ઝાડ પર ચડી ગયો ને ચિચીયારો કરે. ફારસ જોઇ ભૂલકાં હસી પડયા. પ્રસાદ માટે વાંદરાની હિંમત વધી ગઇ હતી. ગભરાઇ ગયેલાં સંતોકબેન લાલ ગાલ ઢાંકતા માથે ઓઢી ઉતાવળાં ધર તરફ ચાલ્યા. ત્યાં સામેથી અમુકાકા આવતાં જોયાં. સ્કૂટર પર બેસવા કીધું ને પૂછ્યું શું થયું? વાંદરાએ થપાટ મારી કહેતા સંતોકબેન સ્કૂટર પર બેસવા જતા હતાં ને અમુકાકાએ સ્કૂટર હાંકી માર્યું ને ચાલ્યા ગયા. પાછા
વાતો કરવા લાગ્યા કે આજે તો મારે પણ જોવાજેવી થઇ હોં.
નાનકડી કેરી નો ગોટલો ગળી ગયો ભારે મીઠી કેરી નીકળી.
ગોટલી જેટલી કેરી આવતી, બધો આંખે દેખ્યો અહેવાલ છે.
ભૂલકાં ખડખડાટ હસ્યા. ત્યારથી પેલા ગોટલો ગળી ગયેલાને
તે કાકા આવ્યા એમ વાતો કરાતી ને વાંદરો લાફો મારી ગયો
હતો તે સંતોકબેન મળેલા એમ ચર્ચા થતી. આજ રીતે નાનું મોપેડ બાજુના પડોશી ને ત્યાં આવ્યું ને ત્રણની સવારી માં મોપેડ આગળથી ઉંચું થઇ ગયું. ચોતરફથી મદદ કરવા લોકો
દોડ્યા માંડમાંડ ઝલાયા હસવું રોકી કોઇ બોલ્યું આવું તો થાય
અમે ભૂલકાં હસ્યા વગર થોડા રહીયે? બીજાની વાત અલગ પણ આપણે પડયા તો… કોઇ જોઇ તો નથી ગયું ને .. ચારેકોર
જોઇ લઇએે…કદાચ હસી પણ લઇએ ખરુંને…!
—- રેખા શુકલ
******************************************
NOG SS NO : 0026
વિભાગ – ગદ્ય
પ્રકાર – રમૂજી / યાદગાર સત્ય ઘટના.
શીર્ષક – છૂટું.
મારા લગ્ન પછી પહેલી વખત મારા ઘરે મારા સસરાજી પધાર્યા. ૨૦ વર્ષની ઉંમર, સાડી પહેરીને, માથે ઓઢવું આ બધાં ગભરાટમાં કોણ? શું બોલે તે સમજાતું ન હતું. બસ, એકજ ચિંતા કે બાપુજીના મનમાં મારા માટે ખોટી સમજ ન રહી જાય. એમનાં જવાનાં દિવસે એ જમીને ઉભા થતાં બોલ્યાં, ” અત્યારે ખૂબ જમી લેવાયું છે,તો સાંજે ફક્ત” છૂટું ” જ બનાવજો.”
આપણે તો “છૂટું” એટલે સમજ્યા કે એમનાં ભાણાંમાં શાક, ચટની, કચુંબર આ પાસે – પાસે મૂકાય ગયું’તું, તેથી છૂટું પીરસવા માટે કહે છે. તો સાંજે તો આ બંદાએ શાક, ભાખરી, ભાત બધું જ નાની – નાની થાળીમાં, અલગ – અલગ રીતે પીરસ્યું. મનમાં મલકાતા મલકાતા સસરાજીએ જમવાનું તો પતાવ્યું, પણ દિયરજી બોલી ઉઠ્યાં, ” ભાભી, છૂટું ન બનાવ્યું?”
આપણે પણ હોંશિયારીથી
સામે જ કહ્યું, ” હા, બનાવ્યું ને! અને છૂટું જ પીરસ્યું.” સસરાજી ખડખડાટ હસી પડ્યાં . અને દિયરજી ઉવાચ, ” ભાભી, ન ખબર હતી, તો મને પૂછવું ‘ તું, કે કઢી, ભાત, છૂટી પીળી મોગર દાળ એ છૂટું કહેવાય. અને એ બધું ભેગું થાય ત્યારે ખીચડી કહેવાય. ”
અરે, બાપરે! મને તો કાપો તોય લોહી ન નીકળે એવી થઈ ગઈ. અને બોલી” મને તો ખબર જ ન પડી, મેં પહેલીવાર જ આ” છૂટું ” શબ્દ સાંભળ્યો. નહીં તો હું એ જ બનાવત, ”
સસરાજી ત્યારે હસીને બોલ્યા,” કાંઈ વાંધો નૈ! બીજી વખત બરાબર બનાવજો. શાક, ભાખરી પણ સરસ જ હતાં.”
અને મારું નાનકડું ઘર બધાંના જ હાસ્યથી ભરાઈ ગયું. હવે જ્યારે જ્યારે હું ખીચડી કે કહેવાતું છૂટું ખાઉં છું, ત્યારે મને એ પ્રસંગ અચૂકપણે યાદ આવી જાય છે. કારણકે અમારી સૂરત તરફની બોલીમાં તો કઢી-ભાત, છૂટીદાળ એમજ બોલાય છે. પણ હવે ખબર પડી કે એનું બીજું નામ” છૂટું ” પણ છે!
અંજના ગાંધી “મૌનુ”
વડોદરા
*†***************************************
NOG SS NO : 004
*વિષય:આપણાં જીવનનો રમૂજી પ્રસંગ*
પ્રકાર:ગદ્ય(પ્રસંગ)
*શીર્ષક:ઓહ તમે*
જીવનનું પચ્ચીસમું વર્ષ ચાલતું હતું. ધગશ હતી કે એમ.એ પૂરું કરવું. એક સવારે મમ્મી ઉપર આવ્યાં કહે
એકદમ નીચે નહિ આવી જતી! અરે કેમ? “મુંબઈથી મહેમાન આવ્યા છે.” મહેમાન પર મગજ ગયું.. ભાઈને ભણાવા ખાસ અમદાવાદથી અપડાઉન ભરૂચનું કરતી. કાલે પાછા જવાનું ! ચાલો સેવામાં, પ્રૌઢ હતાં બન્ને, એટલે મમ્મી ને પપ્પા વાતોએ વળગ્યાને મે રસોઈ બનાવી. પછી એમને લઈ વાડીએ મોટાફોઈને મળવા લઈ ગઈ. ઘરે આવી જમાડ્યાં ને પાછી સ્ટેશન મૂકવા ગઈ. ત્યારે કાકા બોલ્યા,” બેટા, તું તો ભરૂચમાં ઉછરી હોય તેવું નથી લાગતું! હું અંદરથી તો લાલપીળી થઈ ગઈ, મનમાં મે કહ્યું,” બુઢઉં રાજકપુર બોબી પિક્ચર ઉતારે, તમે મુંબઈથી આવો ને આવા વિચાર! કારણ તે વખતની દાદીશાને ડિમ્પલ કાપડિયાનો વહેમ હતો…?😄😄😄
ટ્રેન આવવાનો સમય થયો એટલે એક વિઝિટિંગ કાર્ડ આપી કહે,” આ મારા દીકરાની મેડિકલની દુકાનનું કાર્ડ છે ને નંબર પણ..! પાછું મને બંડ પોકાર્યુ ઓહ! તો દીકરા માટે છોકરી જોવા નીકળ્યા છે.કાંઈ ન બોલી કાર્ડ
મૂક્યું પર્સમાં ને બાય બાય ટાટા કરી ઘર તરફ.. ત્યારે તો ભરૂચમાં ઘોડાગાડીઓ ચાલતી.. ને એમાં બેસી ભાગી..કાર્ડ વિસરાય ગયું.
અમદાવાદ ગઈ પંદર દિવસ પછી વડોદરા મ્યૂઝિયમમાં કામે આવે ત્રણ દિવસ માટે,મેચનો ગાંડો શોખ તે નાનો પોકેટ રેડિયો રાખતી.. ને વિવિધ ભારતીને , બિનાકા ગીત માલા.. માટે તોં શરત લાગતી ક્યું ગીત આ વખતે પહેલું રહેશે! પણ અફસોસ તે દિવસે સેલ પૂરા થઈ ગયાં હતાં.પર્સ ખંખોળતા આશ્ચર્યમ્ પેલું કાકાએ આપેલું કાર્ડ હાથમાં આવ્યું! થયું ચાલ કાલ સવારે મુલાકાત લઈ આવું કહીશ નહિ કે હું ભરૂચવાળું મોડેલ છું!😄સવારે ઉઠી ને પહોંચી દિનબંધુ મેડિકલ સ્ટોર મારી માસીઆઈ બહેન પણ હતી. સેલ લીધાં, ચોકલેટ લીધી, સેલ ત્યાં જ નખાવ્યા ને પછી મારી બેન કોઈ એના ક્લાસમેટ સાથે વાત કરતી હતી ત્યારે બિલકુલ અજાણ્યા બની પૂછ્યું,” મિલન પટેલ તમે?”
તો કહે ,”ના !તમને જે સેલ નાંખી આપ્યા એ મારા કાકા મિલન પટેલ!” કંઈ પણ બોલ્યા વગર ઘરે જઈ મોટી બેનને કહ્યું,” પેલા ભાઈ સારા છે, તું ફોન કર મને માસીને ત્યાં મળે.” બહેને મિટિંગ નક્કી કરી અને..જેવા સમય પર
મળવા આવ્યા તો, શબ્દો સરી પડ્યા,”ઓહ તમે!”
ખાલી એક સ્માઈલ આપી કહ્યું,”હા, હું!”
વિચારો શું હાલત થઈ હશે એ પટેલના દીકરાની? મનમાં તો એટલું હસવું આવે પણ.. હાસ્ય તો ગળામાં જ અટકી ગયું હતું! દાદીશા બહુ મસ્તીખોર હતાં ત્યારે.
થોડીવાર રહી કહે,” મારે તો કાંઈ પૂછવું નથી, હું મારા પિતાજીને જવાબ આપી દઈશ.” આ બંદાએ પણ કહ્યું હું પણ.. પપ્પા ને કહી દઈશ.”
જેવા ગયા કે હું ને મારી બેન તો હસી હસીને લોટપોટ એના મોઢાના ભાવ ને, “ઓહ તમે!”
બીજે દિવસે ક્વીનમાં અમદાવાદ જવાનું, રેલ્વેમાં ત્યારે વિદ્યાર્થી કનશેસન પાસ મળતી,મારી પાસે તો પાસ એટલે ટિકિટ તો લેવાની નહિ પણ પાસ રીન્યુ કરાવાનો હતો તે કરાવા ઊભી હતી ત્યાં પાછળથી મારા હાથની વચ્ચે હાથ નાંખી બે ફર્સ્ટ કલાસ અમદાવાદ.. ને અવાજ સાંભળી ચમકી ગઈ હવે વારી મારી હતી,”ઓહ તમે!”
તે પછી ગાડી રૂકી જ નહિ દોડતી જ રહી જિંદગીભર.
*આજે પણ મિલનનો એ ચહેરો જીવવાની હિંમત આપે છે.*
(મારી ડાયરીનું એક પાનું)
😄😄😄
જયશ્રી પટેલ
૧૩/૪/૨૧
*************†***************************
NOG SS No : 0022
વિષય : રમૂજી ઘટના
વિભાગ : ગદ્ય
પ્રકાર : લેખ
શીર્ષક : અનોખી સ્પર્ધા
લેખક : જ્યોતિન્દ્ર દિનેશચંદ્ર મહેતા, પાલઘર
“આ કઈ રીતે શક્ય છે. તે મારાથી આગળ પહોંચી જ કઈ રીતે શકે?” હું મનોમન બબડ્યો.
આજે દસમી વાર તે મારી સામે જીતી ગઈ હતી. વાત જાણે એમ બની કે મારી ઓફિસમાં એક છોકરી નવી જ જોડાઈ.
અમે બંને એક જ ટ્રેનથી સવારે આવીયે અને રેલ્વે સ્ટેશનેથી ત્રણસો મીટર દૂર ઓફિસ તરફ જઈએ.
તે જોડાઈ તેના બીજે દિવસે હું સવારે ઓફિસ નજીક પહોંચ્યો, ત્યારે તે મારી આગળ ધીમી ચાલે ચાલી રહી હતી. ઓફિસમાં પ્રવેશ્યા પછી તેણે સ્મિત આપીને ગુડ મોર્નિંગ કહ્યું. હું વિચારમાં પડી ગયો કે ટૂંકો રસ્તો અપનાવ્યો હોય તો પણ તેની આટલી ધીમી ઝડપે મારાથી આગળ કેવી રીતે પહોંચી ગઈ!
બીજે દિવસે મેં મારી ઝડપ વધારી પણ ઓફિસમાં પહોંચીને જોયું, તે મારાથી પહેલાં જ પહોંચેલી હતી. હું બીજે દિવસે પણ તેનાથી હારી ગયો હતો. આ ઘટનાનું પુનરાવર્તન થવા લાગ્યું અને મારા મનમાં એક તરફી પ્રતિસ્પર્ધા નિર્માણ થવા લાગી.
હું જુદા જુદા કયાસ કાઢવા લાગ્યો. તેના પગ મારા કરતાં લાંબા છે એટલે તેનું ડગલું મોટું હશે એટલે એક ડગલામાં મારાથી દોઢ ગણું અંતર કાપતી હોવી જોઈએ. વચ્ચે કદાચ થોડી ઝડપથી ચાલતી હશે અને ઓફિસ આવતાં જ ચાલ ધીમી કરતી હશે. વારંવાર થતી હારથી મારી અંદરનો પુરુષ વધુ છેડાઈ ગયો હતો.
અંતે નક્કી કર્યું કે આજે તો તેને હરાવી દઈશ, એટલે થોડા ટૂંકા રસ્તે હું લગભગ દોડતાં જ ઓફિસમાં વિજયી ભાવે પ્રવેશ્યો. પણ મારું સ્મિત તરત વિલાઈ ગયું કારણ તે પહેલેથી જ હાજર હતી.
તે જલદી કેવી રીતે પહોંચે છે તે રહસ્ય જાણવા હું ઉતાવળો બન્યો. બીજે દિવસે તેનાથી થોડો જ પાછળ ચાલવા લાગ્યો. જ્યારે રહસ્ય ખુલ્યું ત્યારે મેં મારા માથે હાથ મારી દીધો. થોડા આગળ સુધી પહોંચે એટલે તેનો કોઈ મિત્ર બાઈક ઉપર લિફ્ટ આપતો અને ઓફિસના વળાંક ઉપર ઉતારતો તેથી કોઈ દિવસ હું તેને જોઈ શક્યો નહોતો.
અંતે મેં મારા મનમાં જન્મેલી પ્રતિસ્પર્ધાની ભાવના દૂર કરી અને હસીને પ્રતિસ્પર્ધા વિશે તે છોકરીને કહ્યું. તે પણ હસી પડી.
(શીખ – ધ્યાન રાખવું વણજોઈતી સ્પર્ધામાં પોતાનું દિમાગ અને ઉર્જા ન ખપાવવાં)