ન્યૂઝ ઓફ ગાંધીનગર દૈનિક આયોજિત સાહિત્ય સરિતા ગ્રુપ મા આજેે
ત્રણ પદ્ય રચના પ્રસિદ્ધ વિષય સવાર બપોર,સાંજ,રાત …
..સંપર્ક સૂત્રો…….
www.janfariyadnews.com
Email: prdpraval42@gmail.com
What’s up calling No : 9824653073
તંત્રી/સંચાલક : પ્રદીપ રાવલ
મુખ્ય નિર્ણાયક : જયશ્રી પટેલ
યુ ટ્યુબ ચેનલ : janfariyadnews
ન્યૂઝ પોર્ટલ : janfariyadnews
ગદ્ય વિભાગ
Nog સાહિત્ય સરિતા 1
NOG SS No. :: 0017
વિભાગ :: ટુંકી વાર્તા
શીર્ષક :: જિંદગીની ઝડપ
“બેટા કમલ, તારો મિત્ર આવ્યો છે તો ગાડી લઈને એક લટાર મારી આવો. એની પાસેથી ગાડી ચલાવતા શીખજે એટલે તને આવડી જ જશે. એનું ડ્રાઈવીંગ બહુ સરસ છે.” કમલના પિતા પરસોતમભાઈએ હમણાં જ નવી ફોરવ્હીલ ગાડી લીધી હતી.
પરસોતમભાઈને ગાડી ચલાવતા આવડતી જ. પણ, કમલને પિતા પાસે ડ્રાઈવીંગ શીખવાની મજા નહોતી આવતી. એટલે એના મિત્ર સુહાસને ઘરે બે ચાર દિવસ રોકાવા બોલાવ્યો હતો. પિતાની મંજૂરી મળી જતાં જ કમલ અને સુહાસ બંને ગાડી લઈને નીકળી પડ્યા.
“થોડી સ્પીડ વધારને સુહલા…. શું આમ કાચબાની ગતિએ ચલાવી રહ્યો છે.” કમલે થોડી મસ્તી કરતા કરતા ખોટો ગુસ્સો વ્યક્ત કર્યો.
“ના, યાર. તારે શરૂઆતમાં ધીમે ધીમે જ શીખવાની છે. ગાડીની સ્પીડ જરૂરિયાત પ્રમાણે જ રખાય. હાલ આપણે ક્યાં કોઈ ઉતાવળ છે?” સુહાસે પોતાના મિત્રની અળવીતરાઈ સારી રીતે જાણતો હોવાથી સાચી સલાહ આપીને સમજાવવાની નાનકડી કોશિશ કરી.
“ઠીક છે. ઠીક છે. હાલ તો ઠીક છે. પણ આપણે સરવડાથી રિટર્ન ફરીએ ત્યારે ડ્રાઈવીંગ હું કરીશ. ઓ…કે…” કમલે હંમેશાની જેમ જ સુહાસ પર પોતાની વાત ઠોકી બેસાડી.
“ઓકે બાબા ઓકે.” સુહાસે સ્મિત ફરકાવતા જવાબ આપ્યો.
“કમલ, ગાડી ધીમી ચલાવ. જો તો ખરો આગળનો રસ્તો પણ કેટલો ખરાબ છે.” કમલના હાથમાં ડ્રાઈવીંગ સોંપીને સુહાસ વારંવાર કમલને ધીમી ચલાવવા માટે કહી રહ્યો હતો.
“અરે બાબા… કંઈ ના થાય. જો તો કેટલી મજ્જા આવે છે. ફાસ્ટ ગાડી ચલાવવાની. તું તો જાણે રમકડાની ચલાવતો હોય એવું જ લાગતું હતું.” કમલે પોતાની મજાક મસ્તીની સાથે સાથે ગાડીની સ્પીડ પણ વધારી.
ધડા……..મ…. કમલને રસ્તા પર આવી રહેલો મોટો બમ્પર ન દેખાતા ગાડી બે ત્રણ પલ્ટી ખાઈ ગઈ.
પૂરઝડપે ચાલતી યુવાજિંદગીની બપોર માણવા, સવારે નીકળેલા બે સાથીદારોની સાંજ પડતા પહેલાં જ રાત પડી ગઈ.
બસ આ જ છે જિંદગીની ઝડપ.
– તેજલ વઘાસીયા (ઉમરાળી, જૂનાગઢ)
22/02/2021 સોમવાર
**************************************
NOG SS No ; 0055
વિષય: સવાર ,બપોર ,સાંજ
પ્રકાર : ગદ્ય
વાર્તા.
**********************
” આ પડખું ફરી એટલી જ વાર ….” અને અવની પડખું પણ ફરી …આદિત્ય જાણે તેની પડખા ફરવાની જ રાહ જોતો હોય તેમ તેના અસ્તિત્વમાં ઉગી રહ્યો,અવની કલશથી સોહાય રહી તો લાલાશ જેવી શરમાઈ ગઈ… તેને આદિત્યને ઇશારાથી સમજાવ્યો… તેના ગર્ભમાં સૂતેલા બાળકો કેવા ઉછાળા મારતા હતા…. બસ, થોડી જ ક્ષણો…ત્યાં તો બધું જ રાબેતા મુજબ….નિત્યક્રમ પ્રમાણે ગોઠવાઈ રહ્યું…ધીમે ધીમે અવની આદિત્યની આગોશથી છૂટી થઈ ,એમ જ આદિત્ય પણ ધખવાનો ચાલુ થયો , રોજની જેમ જ…પણ આજે થોડું વધારે જ….હા .. એ અવની જ તો હતી જે આટલો પ્રેમ ખમી શકતી અને હસતાં મોઢે એ સોળે કળાએ ખીલેલા આદિત્યને પણ હસતા મોઢે વધાવતી…પણ આ છોકરાવનું શું?એ તો અકળાય ઉઠતા, અંતે અવની એમની મા તો ખરી ને?
એ પ્રેમથી તેના આદિત્ય સામે જોતી અને તેનું આ એક ઇજન મળતાં જ આદિત્ય બાવરો બની જતો…..ફરીથી તેની આગોશમાં જવા માટે…બસ , થોડી જ ક્ષણો..પછી બધું જ શાંત…
આ ક્ષણોથી લઈ અનંત યુગો સુધી….
આ અમર પ્રેમ..અજેય,અનંત અદ્વિતીય…………
શ્રદ્ધા ભટ્ટ
વાપી
22/02/2021
****************************************
NOG SS No : 0022
વિષય : સવાર, બપોર અને સાંજ
વિભાગ : ગદ્ય
પ્રકાર : વાર્તા
શીર્ષક : ઉગ્યો સૂરજ
લેખક : જ્યોતિન્દ્ર દિનેશચંદ્ર મહેતા, પાલઘર
મયૂર કરોડપતિ માતાપિતાનું સંતાન આજે ઉમરગામ જેવા નાના શહેરમાં નોકરી કરી રહ્યો હતો. સવારે ફેક્ટરીમાં જવાનું અને સાંજે છ વાગે એટલે બાઈક લઈને દરિયાકિનારે બેસી જતો અને સાગરમાં સમાઈ રહેલા સૂરજને તાકી રહેતો. પાછલાં પાંચ વર્ષથી તેનો આ નિત્યક્રમ બની ગયો.
તેની નજીકમાં રહેતી અને કૉલેજમાં ભણતી ઉમાને તેનામાં રસ પડ્યો. તેણે ઘણીવાર વાત કરવાના પ્રયત્ન કર્યા પણ મયૂરે તે બહુ નિર્દયતાથી કચડી કાઢ્યા. ઉમાની સખીઓ પણ તેની મજાક ઉડાડવા લાગી,”કેવા પથ્થરદિલને હ્રદય આપી બેઠી છે જે પીગળવાનું નામ પણ નથી લેતો.”
“એ ભલે પથ્થરદિલ હશે પણ એક દિવસ આવશે જ્યારે તેના હ્રદયમાંથી પ્રેમની સરવાણીઓ ફૂટશે અને હું તેના પ્રેમમાં સરોબાર થઈ જઈશ.”
“વાહ ઉમા, તું તો કવિતા કરવા માંડી.”
ઉમા ખરેખર મયૂરને ચાહવા લાગી હતી અને તેના માટે કવિતાઓ રચવા લાગી હતી. તેની કવિતાઓમાંથી મયૂર માટે ભારોભાર લાગણીઓ નીતરતી પણ તેની હિંમત ન ચાલી કે મયૂરને તે સંભળાવે. પણ એક દિવસ સાંજે તેણે હિંમત કરી.
મયૂર આમ જ સાંજે દરિયાકિનારે બેઠો હતો અને તે પાછળથી આવી અને તેની આંખો પોતાના નાજુક હાથથી બંધ કરી દીધી. અનાયાસ મયૂરના મુખેથી શબ્દો સરી પડ્યા,”સપના, આ તું છે?’
ઉમા ખિલખિલાટ કરતાં હસી પડી અને કહ્યું,”સપના કહો કે ઉમા હું તે જ છું, તારો પ્રેમ” એટલું કહીને તે સ્વરચિત કવિતા સંભળાવવા લાગી. તેના શબ્દોમાં કદાચ સપનાની ઝલક મળી રહી હતી તેથી મયૂરે તેને ન રોકી.
કવિતા પૂર્ણ થઈ ત્યારે મયૂરની આંખો પાણીથી ભરાયેલી હતી. તેણે કહ્યું,”મારી સપના અને હું અહીં ફરવા આવ્યા હતાં અને આ દરિયો એને ભરખી ગયો. ઈચ્છા તો એવી હતી કે મારી આંખોના તાપથી દરિયાને સુકવી દઉં પણ હું તો પામર જીવ છું, તેની સામે મારી શું વિસાત. પણ લાગે છે સાગરને મારી દયા આવી એટલે સપનાની જેમ કવિતા કરનારી તને મોકલી.”
ઉમા તેનું દર્દ સમજી રહી હતી. તેને બોલવા દીધો, જ્યાં સુધી તેનો ઊભરો ન ઠલવાય ત્યાં સુધી બોલવા દીધો. અંતે ફક્ત એટલું જ કહ્યું,”તારા માટે હું સપના બનીને જીવવા તૈયાર છું.”
મયૂરના ચહેરા ઉપર સ્મિત હતું. તે ડૂબતા સૂરજને જોઈ રહ્યો હતો પણ ઉમા માટે તો સૂરજ ઉગી રહ્યો હતો.